FANTOOM VRIENDEN

In café Eylders waarheen ik ga om te schaken, vertelde de barman dat Perry was overleden – hartstilstand. ‘Jezus’, zei ik, ‘niet onverwacht, maar wat wás die man toch zielig’. Vond de barman niet; met al zijn gebreken had Perry toch best een leuk leven gehad.

 

Ik blijf het daarmee oneens. Perry was in mijn ogen zelfs doodongelukkig. Niet dat er een betere oplossing voor hem was. Zowel lichamelijk als psychisch zaten er wat steken los, maar het weefsel was nog zo geknoopt dat hij – zoals zoveel van zijn lotgenoten – ongewoon deelnam aan het gewone leven.

 

Perry zwierf van établissement naar établissement. Zou ik hebben geschreven ‘van kroeg naar kroeg’, dan had hij die uitdrukking niet geaccepteerd en ze zou ook niet helemaal kloppen. Hij benadrukte altijd zelf dat het om goed aangeschreven drinkgelegenheden ging.

 

Daar bedelde hij op subtiele wijze om consumpties of versnaperingen. Nescio’s uitvreter komt in gedachten. Of hij probeerde een vijftigje te wisselen voor veertig Euro’s van hem. Hij vertelde ongevraagd met wie hij wel ging eten of met wie hij net had gegeten. Het ging steevast om beste vrienden en vriendinnen.

 

Goedgelovig als ik ben, geloofde ik dit een tijdlang  graag. Tot ik op zijn uitnodiging eens, samen met mijn schaakvriend, naar zijn verjaarsreceptie ging, ergens op het terras van iets sjieks in Oud-Zuid. Daar verzameld, trof ik zo’n vijftien mensen aan, iets dat me voor wat betreft Perry tevreden stemde.

 

Tot ik wat ging rondlopen en van stoel verwisselde om eens te horen wat voor man hun vriend Perry precies was. Want voor mij bleef hij hooguit een bekende op afstand, al die jaren lang. Zonder aandringen was ik zeker niet naar die verjaardag gegaan.

 

Geen van de daar aanwezigen bleek Perry echt te kennen, allemaal waren ze wel eens in zijn wisseltruc getuind en de welgestelden onderhielden hem regelmatig met wat drank en voedsel.

 

Het bleken fantoomvrienden – vermoedelijk van dezelfde soort als Ton en ik die daar nu ook aanzaten. Wij allen werden aan elkaar voorgesteld als ‘mijn vrienden’. Kortom, geen van al die mensen kende elkaar goed, Perry inbegrepen.

 

Zo’n mens is een verdrietig mens. Ook al kreeg ik soms de zenuwen wanneer hij weer eens een schaakpartij met zijn gewauwel nadrukkelijk verstoorde, dit wens ik hem, mocht er toch nog een reis zijn waarheen dan ook:

 

‘Lechaiem, jongen – dat het je, waar je ook aankomt, beter gaat dan hier’.

 

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

1.12.15

PRIVACY EXHIBITIONISME

De postmoderne paradox bij uitstek: Een volk dat voortdurend mekkert over de aantasting van de privacy en tegelijk zichzelf voor Jan en alleman uitstalt.

Aan de ene kant hysterische campagnes tegen ‘de overheid’, die met inentingscampagnes zou proberen om de persoonlijke wereld van jong meisjes aan te tasten, tegen een overheid die via verkeerssnelheidsmeting middels poortjes de ‘persoonlijke vrijheid’ aantast – et cetera.

Aan de andere kant de persoonlijke presentatie via zogeheten sociale media van ongeveer alles wat je maar privé kunt noemen – aan ‘vrienden’ die je niet kent, of aan wildvreemden die je zover krijgen om jezelf ‘te geven’ en bloot te stellen.

Face Book scam

Postmoderniteit draait om een schaamtecultuur, waarin men zich in extremis richt op relevante anderen, mensen die beschouwd worden als behorend tot de inner circle, en die zich niets gelegen laat liggen aan alles wat buiten die cirkel valt. Kortom: Lieden die brave huisvaders zijn in Apeldoorn, maar in Rome als hooligan de beest uithangen.

De postmoderne schaamtelijder geneert zich voor de relevante ander uit zijn incrowd, maar hij gedraagt zich schaamteloos en dus liefdeloos en zonder schuldgevoel tegenover alles wat daarbuiten valt. Eigen volk eerst – u weet wel.

Intrigerend is de willekeur waarmee velen hun incrowd afbakenen. Een willekeurige ‘vriend’ op face book hoort er al snel bij. Incrowd en outsiders wisselen soms fluks van positie. Postmodern is flex pur sang.

Bart van de Ven ‘is op jacht naar consumenten’. Café Bepp blijkt een plek voor shoppers op de consumentenbeurs waar men een gratis kop koffie krijgt en vervolgens intiem wordt aangesproken door een marketing meneer of –mevrouw die je gezellig uitvraagt.

‘Ken je Spotta?’ vraagt Rendy van het aanbiedingsplatform. Een vrouw met een tatoeage op haar borst zegt van niet. Wel wil ze kwijt dat ze in een jaar al voor de tweede keer zwanger is en van bruine meubelen houdt. Uit het FD van 10.3.15:

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com