IVOOR EN SNUITKEVER

Ai, het adembenemend fraaie van het tijdloze!

Iets in mij staat stil bij het aanschouwen van een opname van een fossiel van 45 miljoen jaar oud. Want dat is het: ‘aanschouwen’, niet: slechts ‘bekijken’.

45 miljoen jaren jong

Het beestje heeft nota bene een naam. Voor de eeuwigheid werd het vastgelegd door opname in lava gesteente, waarbij vergeleken een foto-opname niks is. Het is een snuitkever, een soort die er nog steeds is dankzij een ‘flexibel dieet’ dat we omnivoor kunnen noemen en dankzij zijn reislustige aard. Zint het ze ergens niet, dan vertrokken en vertrekken naar beter.

Je snapt het wel een beetje, die ‘top’ van het ministerie van Veiligheid en Justitie – kijkt met ‘dedain’ naar‘ het politieke bedrijf, vindt dit te wispelturig’. [VK 21.3.15] Ook verschijnt met deze kever in beeld onze wereld met haar ‘volatiele markten’ als wel erg vluchtig en veranderlijk. Een mens zou er zenuwachtig van worden – en dat doet hij ook.

Een soortgelijk contact met het sublieme, dit maal het verhevene in een geheel andere vorm – het onaanraakbaar andere en eeuwige – ervaar ik bij het zien van dit beeld:

Verbranden van ivoor

Zes ton ivoor – hele slagtanden, ook snuisterijen en wellicht verpoederd ivoor dat voor sommige mannen als afrodisiacum geldt – staat hier te branden. Ergens op een veldje in ver Ethiopië.

Je beseft wat de autoriteiten met dit gruwelbeeld willen bereiken. Aan al die ellendige stropers die op olifanten jagen om die beesten, ontdaan van hun tanden, ergens te laten doodbloeden het signaal geven: Ivoor dat jullie hebben buitgemaakt is niks waard!

Maar – ai, ai! – een lange evolutie, waartoe misschien wel werkelijk, maar ten minste toch symbolisch die schattige snuitkever heeft bijgedragen, kwam uit bij dat heerlijke, grote dier: De Olifant.

En een andere loot van de evolutie, een miezerig klein wezen genaamd ‘mens’, slaagt erin om in nog een decennium die olifanten uit te roeien. Om gewin. Geld is van die hele evolutie wel de grootste gruwel, lijkt het.

Als ik niet oppas, eindig ik nog als die malloot van een Tolstoj die het in een kaftan zocht bij ‘de eenvoudige boer’, nog Romantisch ‘onaangetast’ door kapitaal en stad. Heette het.

Zo verscheuren deze beelden mijn ziel – een substantie, in het bestaan waarvan ik ook al niet geloof. Faust in gedachten, zeg maar.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn tweede blog: sierksmatwee.wordpress.com

VenD MODERN

Het mooie V&D-gebouw in Haarlem combineert architectuur van de Amsterdamse School met die uit het Moderne interbellum – frivoliteit sober gehouden.

Fier staat op het dak deze marker der Moderniteit, een toren zonder functie, het is een leeg, maar mooi teken. Niet zoals de vege tekens van de brallerige Postmodernistische architectuur van de laatste dertig jaar. V&D Haarlem is van het minimale, het niet-protserige, het sobere.

Het Amsterdamse modernisme is niet de Moderniteit op het scherp van der snede – niet totalitair zoals nogal wat van de ideologen van de Moderne Beweging. Die streefden naar radicale opruiming van het verleden – omdat het verleden niets zou zijn en de toekomst alles.

Haussmann ging ze in 19e-eeuws Parijs al vooraf. Die andere 19e-eeuwer – Rimbaud – dichtte hun leuze: Il faut être absolument moderne. Vooral dat woordje ‘absoluut’ doet het –alles wat voorbij is radicaal van de wereld wegvagen, absoluut modern willen zijn.

De Amsterdamse School – en architect Kuyt wel zeer in bijzonder – was vriendelijk, bouwde met compassie. Zie eens hoe de oude drogisterij Van de Piggen intact werd gelaten – het enorme V&D lijkt het gebouwtje welhaast te omarmen en te willen koesteren.

Totaal en totalitair modern is helaas de ‘stedenbouw’ rondom en langs V&D. Van bovenop het winkelcomplex kijk je neer op de Oude Gracht – geen gracht dus, volgeplempt. Gebeurde al in 1860, dus Haussmanns Parijs zal wel het lichtend voorbeeld zijn geweest

Hoe goed is vanboven te zien hoe de hele maatvoering van huizenhoogte en straatbreedte nu mislukt. Die huizen en de afstand tot de overkant zijn berekend op een tweetaal kades met zo’ mooie gracht ertussen.

Misschien had men dan tegelijk beter ook die huizen en winkels tegen de vlakte kunnen gooien…

In de serie HAARLEM FRAAI/ONFRAAI; lees ook de andere afleveringen

Bezoek ook via google Sierksma’s Sequences

 

VOLKSKRANT EN VERKIEZINGSSTRATEGIE

Tja, u zult zeggen: Natuurlijk heeft die Volkskrant een strategie – meer abonnees krijgen, de grootste krant van Nederland worden. Kan zijn, maar dat is dan een slechte strategie, want wie de grootste krant van Nederland wil worden, moet wel even bedonderd en vunzig zijn als de Telegraaf.

Maar wil de Volkskrant dit, dan moet toch een andere tactiek worden gekozen dan de huidige. De artikelen zijn inderdaad veelal slecht, dus daar is men op de goede weg. Maar het is allemaal niet direct genoeg. De Telegraaf maakt in elk geval de politieke tegenstander uit voor vullis. De Volkskrant lijkt het te moeten hebben van doodzwijgen.

In het stuk Uw Signaal aan het Kabinet wordt duidelijk gemaakt dat ‘uw signaal’ geen signaal kan zijn. Wie dit kabinet wil doen vallen zou moeten stemmen op PVV, SP, PvdD of 50Plus. Echter: ‘Uw stem heeft geen direct effect’. Nee, haal je de koekoek – zo’n stem kan immers niets anders zijn dan een proteststem. Protesteren is geen strategie.

Wie het gehad heeft met dit kabinet – ik hoor bij hen – wil hooguit een duidelijk signaal geven. De laatste twee decennia stemde ik PvdA – met tegenzin, maar desalniettemin. Toen door Bos en consorten – via politie kwartetten met de VVD – uitverkoop werd gehouden van de vitale onderdelen van de politiek (gezondheidszorg, arbeidswetgeving, onderwijs) was mijn eerste minimale enthousiasme over dit Paars verdwenen.

De val van dit kabinet zou ik toejuichen. Dit bereik je inderdaad niet door te stemmen op PVV, de SP, de PvdD of 50Plus, maar door je voorkeur te geven aan de enige andere serieuze linkse partij: Groen Links.

Laat die nu in de Volkskrant-waaier van ‘strategische stemmen’ slechts twee keer en ook nog eens tussen haakjes voorkomen! Doodgezwegen. Ook zie je van vrijwel alle oppositiepartijen een gefotografeerd Lijder met een passende kreet – niet van Groen Links.

De enige partij waarvan groei in de Eerste en Tweede Kamer de PvdA ‘innerlijk’ pijn kan doen is nu net Groen Links. Verlies aan die andere vier wordt bij de ‘socialisten’ begrepen als ‘verkeerde campagne gevoerd’. Groei van serieus links betekent voor de PvdA-top wel iets – dat is een teken aan de wand.

Je mag hopen dat een crisis in de PvdA voert tot de val van dit kabinet, maar ook tot het overwegen van de vorming van een nieuwe, grote linkse partij – met daarin zeker Groen Links.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn tweede blog: sierksmatwee.wordpress.com

ARCHITECTUUR EN SCHAAL

De oude BAVO te Haarlem – opgenomen in de schaal van de stad, ook al is de kerk groot. Al die leuke aanbouwsels eromheen deden haar steeds beter in de gebouwde omgeving passen. Ervoor een groots plein, een ruime kom.

De Haarlemse Schouwburg uit 1918 – buiten de binnenstad, niet in de schaal. Wel alleenstaand en dus gepast.

Dan een verbouwing, klaar in 2003. De toneeltoren moest een stuk hoger dan het oorspronkelijke gebouw van architect J.A.G. van der Steur – een merkwaardig gebouw met oosterse trekken, even vreemd als de Nieuwe Bavo die er niet ver van af staat.

Architect Erick van Eegeraat deed zijn best. Wel met hulp van de keramiste Babs Haenen die voor fraaie porseleinen platen zorgde. Deze ijlgekleurde, rechtop staande vlakken verlenen de toren een nog hogere gestalte. Die valt echter minder op, omdat de bovenkant ervan welhaast in de hemel lijkt te vervloeien. Dit effect heeft Van Eegeraat versterkt door de achterzijde achterover te laten hellen.

Waarom dan zo’n mooie ingreep verprutsen, door aan de voorkant de vernieuwde, laaggelegen ingang te voorzien van foeilelijke glanzende stalen buizen. ‘Kut op Dirk’ is de trefzekere term.

Die reeks paaltjes trekt de blik en leidt haar af van de mooie, oude facade met de zeegroene keramiek en de loodbelegde koepels. Alsof Van Eegeraat het, na zichzelf in zijn toren te hebben weggecijferd, niet kon laten om alsnog even zijn platvloerse handtekening op het gebouw te plaatsen. Van Eegeraat was here!

Vulgariteit verraadt zichzelf steeds opnieuw, de postmoderniteit kittelt de kunstenaar om zich daarin uit te leven.

In de serie HAARLEM FRAAI/ONFRAAI; lees ook de andere afleveringen

Bezoek via google ook Sierksma’s Sequences

 

DE DOOD ALS HYPE

De dood als hype is de dood van de filosofie.

Zelf zag ik filosoof Gude voor het eerst toen het blijkbaar al te laat was – zijn dood werd op het nieuws gemeld als die van een rock star. Enkele platbodems uit zijn mond moesten reclame maken voor wie hij was en wat hij deed.

Zijn ‘missie’ – wat haat ik dit woord intussen, steeds wanneer mensen vol-narcistisch in beeld komen, zeggen ze van zichzelf een ‘missie te vervullen’ – goed: zijn ‘missie’ was volgens de krant ‘filosofie voor een breed publiek toegankelijk te maken’ [VK 16.3.15: Guddes spetterende finale is ten einde]

Dat nu, is onmogelijk. Filosofie is een elitaire bezigheid – voor mensen die niet alleen denken, maar ook kunnen nadenken. Nadenken kost tijd en moeite. Mensen kortom, die niet vies zijn van het spenderen van vele uren aan dikke boeken of vette artikelen. Artikelen en boeken die ingewikkeld zijn, niet van beredeneerde systematiek gespeend, teksten ook die voorkennis van andere dikke boeken en vette artikelen vooronderstellen. [Voor mijn criticasters – zelfs Nietzsche was een systematisch filosoof, ook al ontwikkelde hij geen ‘systeem’].

Gude – van de TV maar ook van Filosofie Magazine – dacht filosofie te kunnen digesten in ‘begrijpelijke one-liners’. Dit levert vanzelf de bevestiging op van het volksoordeel dat ‘filosofie iets met het leven en met iets hogers van doen heeft’. Veel Ying en zo, veel existentialisme – commercieel existentialisme wel te verstaan. En het levert de verkoop op van boeken, onder meer Guddes Stand-up filosoof.

Filosofie wordt dan therapie – zeg maar een iets verhevener versie van mindfulness, alweer een woord dat me jeuk bezorgt. Gude gebruikte ook het eigen sterven als thema. Komt met stellingen als ‘Doodsangst is aangeleerd’ en ‘Stel dat je het gevoel hebt dat je in de laatste weken nog iets van je leven moet maken, dan ben je toch volkomen de lul’.

Dit heeft met filosofie niets uit te staan. Filosofie is systematisch nadenken om dan de resultaten in liefst schone taal op te schrijven. Filosofie is een kwestie van langdurig en aandachtig lezen en dus van studeren, niet van praten. Voor wie me als repliek ‘de dialoog’ voorhoudt, uw weet wel die van Plato, herinner ik eraan dat ook die werden opgeschreven. Het ambulante college van de Antieke filosofen (net als filosofiecolleges aan de universiteit nu) vooronderstelde ook al leeswerk. Je praat pas nadat je gelezen hebt – en hebt nagedacht.

Nu zit het volk in therapiesessies of voor de TV en hapt onder het genot van een drankje een filosofisch snackje weg. “Heeft ie toch mooi gezegd, die man daar op de TV – Wat!”

‘Hij was niet uit de media weg te slaan’ schrijft de krant, maar ‘dat had minder te maken met ijdelheid’ dan met die ‘missie’. U gelooft het, ik niet. Het type Gude-filosoof is een loot aan de postmoderne mediaboom, die zoals alle loten aan alle bomen tenslotte afsterven en verdwijnen op wat Hegel – een grote! – ‘de mestvaalt van de geschiedenis’ noemde. Of was dat Marx? Ach, doet er toch niet toe, als het maar om die mestvaalt gaat.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn tweede blog: sierksmatwee.wordpress.com

HAARLEMMER TORENS

V&D mogen dan in de problemen zijn – het bedrijf wel te verstaan, niet de families Vroom en Dreesman – hun gebouwen zijn dit godzijdank nog niet. De set voor dit bedrijf ooit ontworpen bouwwerken bestaat uit een reeks parels van de Nederlandse architectuur – met dank aan Johannes Theodorus Aloysius Maria Kuyt, telg uit een groot katholiek gezin.

In Haarlem koop ik zelden iets in het prachtige gebouw – ik draag dus bij aan ‘de teloorgang van de grote warenhuizen’ zoals dit in ‘retailkringen’ heet. Eigen schuld van het management – zo fraai als de schil van het huis is, zo erbarmelijk en lelijk staan binnen de waren uitgestald.

Maar boven in het restaurant een kop koffie drinken met uitzicht op en over de stad – een immens genoegen.

DeOude Bavo

Wie in de noordoost-hoek daarvan een plek aan het raam vindt, ziet Haarlem op zijn fraaist. Pront staat de Oude Bavo daar, als een prachtige, oudere vrouw in volle glorie. Eindelijk weer ontkleed – de eindeloos durende verbouwingen, waarbij ze werd gehuld in een gewaad van lelijke steigers, was een gruwel.

Bakenessertoren plus PTT toren

Wat meer naar het oosten de ijlwitte toren van de Bakenesserkerk – niet zo hoog en vergeleken met de stevige dame van de Bavo een petite, maar eentje die er wezen mag.

‘Ernaast’, in de verre verte, het monster van de telefonietoren – van de PTT. Zo noem ik dit nog steeds. Gek word je immers van de ‘alfabetsoep’ – term uit North by North West van Hitchcock – waarin tegenwoordig elke afkortingsnaam periodiek van letters wisselt. Dat deze telefonietoren immens hoog is, blijkt wel uit het feit dat hoeveel verderop die ook staat, het joekel nog steeds hoger lijkt dan de toren van de Bakenesserkerk.

Wie zich in het restaurant – op de tweede, hoogste verdieping ervan – een plek zoekt in de noorwest-hoek, zoekt opeens tevergeefs naar deze kerktoren, opgeslokt als ze welhaast is door de PTT- draak.

Bakenessertoren verdwenen

Maar dat doe je er dan om – want verder is het hier zo’n mooi uitzicht, dat je vanzelf van Haarlem gaat houden en met een tweede kop koffie V&D in haar overlevingsdrang steunt.

In de serie HAARLEM FRAAI/ONFRAAI; lees ook de andere afvleveringen

Bezoek via google ook Sierksma’s Sequences

TEEVENS POWER PATSEN – LIBERAAL COMMUNISME

Inmiddels een eeuwigheid geleden beweerde ik – met de nodige argumenten – dat het organisatiemodel van de Communistische Partij van Nederland het model van alle politieke partijen in een parlementaire democratie is. Democratisch centralisme.

Je organiseert je met een groep mensen teneinde bepaalde doelen te bevorderen, je debatteert hierover in lokale afdelingen, vervolgens op een nationaal congres. Daar wordt, al dan niet na een zogeheten ‘richtingenstrijd’ een reeks beslissingen genomen. Wat resulteert heet ‘de partijlijn’.

Die lijn geldt voor de in raden en het parlement gekozen volksvertegenwoordigers – tot een volgend congres. Ook wanneer je bij de verliezende groepering hoorde, volg je die lijn – in de tussentijd binnenshuis kun je verder discussiëren. Overreden liefst, niet overtuigen.

Over dit democratisch centralisme werd door niet-communisten gesproken als was het een toonbeeld van sovjetautoritarisme. Het blijkt gewoon de politieke standaard.

D66, bij monde van Thom de Graaf, doet het zelfde. Op de vraag of D66 in de Eerste Kamer niet het risico loopt op een dissident zoals Duivesteijn, antwoordt hij: “Als een politiek leider zijn politieke gewicht in een akkoord heeft gelegd en je hebt elkaar goed geïnformeerd, dan is die kans klein.” Lijkt me zelfs een tikkeltje autoritairder dan alleen maar democratisch centralisme…

Andere koek wordt het, wanneer binnen de overheid een soortgelijk model wordt bepleit. Dit doet Hans Vrakking, gepensioneerd hoofdofficier, in een interview over de ‘Teevendeal’ [ook in VK 14.3.15]. Hij vindt het “goedkoop om (zoals Steenhuis van het college van procureurs-generaal dit deed) achteraf te zeggen: ik was niet geïnformeerd over de belastingparagraaf. Ga voor je mensen staan in plaats van ze een trap na te geven.”

Kortom: In het gelid! Leden van eenzelfde club vallen elkaar niet. Ook als je er niks van weet, hoor je bij ‘de afspraak’. Vooral die formule van ‘voor je mensen gaan staan’ doet ’t hem. Iets uit de liberale hoek? Rutte ging voor Verheijen staan; Wilders – toch een VVD-kindeke – voor zijn provinciale sjoemelende Statenvrouw. Vrakking wil dat Steenhuis ook ‘voor zijn collega’s gaat staan’. Anders ‘laat je iemand vallen’.

Dit nu is ondemocratisch centralisme – een verkeerd begrepen democratisch centralisme. Iets, dat binnen de overheid niet thuis hoort. Daar gelden immers waarheidsvinding en zuiver beleid als hoogste waarden.

Inhoudelijk stemt het ook somber wanneer zelfde Vrakking zegt: “Vergeet niet dat de Staat der Nederlanden door de prachtige Teevendeal toch een kleine miljoen gulden heeft overgehouden. Dat geld was er anders niet gekomen.”

Meneer Vrakking, mij is een zuiver functionerende overheid zonder ‘deals’ dat miljoentje wel waard – vele miljoenen zelfs. Wie de democratische principes en de orde van de rechtstaat in de uitverkoop zet, had geen Hoofdofficier van Justitie mogen zijn. Toen niet en nu niet.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

RENDEMENT EN ONZIN: ARTS, UNIVERSITEIT, VERZEKERAARS

Het vervelende van een steeds slechtere dagbladpers – en daarmee van het verval van journalistiek en van de journalistieke opleiding – is dat de weerslag van een kwestie in de krant veelal de weergave van het probleem is zoals dit door de deelnemers in een conflict wordt geformuleerd.

Dus moeten we het doen met wat studenten onder ‘rendementsdenken’ verstaan – of, om een ander slagveld te noemen, artsen over ‘marktwerking in de zorg’.

Het minste wat je zou mogen verwachten is de vraag “Rendement voor wie of wat?” – er voor het gemak even vanuit gaande dat die term for argument’s sake wordt geaccepteerd.

Zijn het studenten die ergens voordeel van hebben; is het de universiteit waarvan de kas wordt gespekt; of is het ‘de maatschappij’ die van bepaalde maatregelen nadeel dan wel voordeel heeft? Niet onbelangrijk, dit verschil.

Gaat het om de student, dan is het duidelijk dat het aanscherpen van prestatie-eisen door hen wordt gevoeld als bedreiging. Maar bedreiging waarvan? Van een studieweek waarvan slechts 25 uur voor studie wordt gebruikt, de rest voor ‘werk’ en ontspanning? In dat geval – aanscherpen maar.

Zou tegelijkertijd de prestatie van de docenten aan de orde zijn, dan ligt het even ingewikkelder. Publicatiedwang, in het kader van ‘universitair rendement’, een dwang die de aandacht voor de onderwijstaak schaadt? Weg ermee. Maar het opvijzelen van onderwijsvaardigheden, het besteden van tijd aan overleg met studenten over het curriculum? Besteedt er maar meer tijd aan – nu gaat het om inhoudelijk ‘rendement’!

Rendement voor een universiteit die wordt ‘afgerekend’ op aantallen afgestudeerden per tijdseenheid? Dubieuze zaak, daar mag wel verandering in komen. De universiteit is inderdaad geen kennisfabriek of een studentenfabriek. Tegelijk zou je kunnen eisen dat er minder geld aan dure gebouwen wordt uitgegeven – verhoogt het ‘rendement’ van de universiteit weliswaar zeker, maar ten koste van kennistaken. Of je kunt de te hoge salarissen van veelal overbodige kennismanagers eens bekijken…

Bezwaar tegen het afschaffen dan wel samenklonteren van niet ‘rendabele’ studies – te weinig studenten of ‘wat het je eraan?’ – gaat voorbij aan de vraag naar het ‘rendement’ voor een samenleving. Ook al lijkt het geschift om te veronderstellen dat iedereen die filosofie studeert ook professioneel filosofie moet kunnen bedrijven, het lijkt voor de kwaliteit van de samenleving niet slecht wanneer beroepsmensen van welke snit dan ook filosofie erbij studeren.

De artsen. Wanneer de patiënt inderdaad in de benadering van de gezondheidszorg door verzekeraars als een kostenpost wordt gezien, is er iets grondig mis. Het begint erop te lijken. Maar dit is geen reden om het eens te zijn met artsen die het vertikken een contract af sluiten met een ‘zorgverzekeraar’ omdat ze zelf willen bepalen welke medicijnen ze voorschrijven. Hoe goedkoper effectieve medicijnen zijn des te belangrijker de verplichting om die voor te schrijven, dit in plaats van dure merknamen aan te schaffen.

Maar dit dan weer begrijpen in termen van ’marktwerking’, zoals mevrouw Schippers en de VVD dit doen? Onzin. Voorschrijven en marktwerking staan haaks op elkaar. Markt is vooral ideologie en maar zeer weinig realiteit – zelfs op de economische faculteiten waar nogal wat onzin wordt gedoceerd, lijkt dit sociologische gegeven in het economieonderwijs door te dringen.

‘Marktwerking’ zou er zijn voor de verzekeraars; ‘dwang’ voor de artsen. Onzin – ik ben voor het elimineren van elke vergoeding van niet generieke en evidence based medicijnen en behandelingen uit alle pakketten van alle zorgverzekeraars. Ik ben voor staatsdwang – voor het verplichte voorschrijven van de goedkoopste behandeling en de goedkoopste medicijnen; de rest betaalt u maar zelf.

Ik ben voor het laten bepalen van de behandeling in het ziekenhuis door dat ziekenhuis, en door de door het ziekenhuis aangewezen specialisten.

Ik ben voor een door de staat georganiseerde gezondheidszorg, met alle artsen als ambtenaar. Ergo, voor het afschaffen van het vrije beroep ‘arts’.

En ik ben voor de vrije keus van de patiënt van zijn huisarts, omdat hier de vertrouwensband ten principale een rol speelt – zelfs als de keus een onzinarts betreft, bijvoorbeeld een zogeheten ‘antroposoof’. Mits aan de voorgaande voorwaarden is voldaan. In gedachten de Grote Swaab: “Intussen moeten we het effect van de ouderwetse imposante en vertrouwenwekkende dokter als ‘wandelende placebo’ zeker ook niet onderschatten.” [Wij zijn ons brein, 370]

En of u het ‘marktwerking’ wilt noemen of juist ‘staatsdwang’ – het zal me worst wezen. Als het maar zo gebeurt.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen.

Bezoek ook mijn tweede blog: sierksmatwee.wordpress.com

PSG- CHELSEA VOETBALWAANZIN Regels en Rechters

Weer eens een schandelijk gefloten voetbalwedstrijd gezien – het Parijse PSG tegen Chelsea uit Londen. De zogeheten topscheids Kuipers presteerde het om 1. een rode kaart te geven die geen rode kaart was (PSG verder met tien man), 2. geen rode kaart te geven waar dat eentje had moeten zijn (Chelsea ten onrechte verder met elf man) en 3. een penalty voor Chelsea te geven die geen penalty was.

Een machtig pleidooi in de praktijk voor het dragen door de scheidsrechter van een Apple polshorloge met daarop instant herhaald de beelden van wat net is voorgevallen. Of: de oplossing die ze bij rugby al veel langer hanteren – een aparte jury die met slow motion beelden voor zich in een minuut (of twee) cruciale voorvallen doorneemt en beslist. Een Hoge Voetbalraad, zeg maar.

Gelukkig vocht PSG zich met die tien man terug en won zo waar. Prachtig om te zien. Maar ook hier twee kanttekeningen bij twee bezopen voetbalregels.

Allereerst het belachelijke feit dat na een gelijke stand – na twee gespeelde matches – de partij die een speler in die laatste wedstrijd kwijtraakt ook de verlenging met tien man moet spelen. Bezopen – het gaat bij dit extra half uur om een nieuwe wedstrijd. Dus mogen beide ploegen weer met elf beginnen – uiteraard exclusief de van het veld gestuurde man, want die is voor deze verlenging geschorst.

Dan bezopenheid twee. In die verlenging geldt nog steeds dat de uitspelende ploeg een ‘dubbelteller’ scoort. Bij gevolg ging PSG door na de uitslagen 1:1 in Parijs en 2:2 in Londen.

Zodra de verlenging begint mogen goals niet meer ‘dubbel tellen’. Jammer voor de thuisploeg, maar het is verkeerd om de loting te laten bepalen dat in zo’n nieuwe korte match van een half uur de thuisclub zo’n groot voordeel is verleend.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

PRIVACY EXHIBITIONISME

De postmoderne paradox bij uitstek: Een volk dat voortdurend mekkert over de aantasting van de privacy en tegelijk zichzelf voor Jan en alleman uitstalt.

Aan de ene kant hysterische campagnes tegen ‘de overheid’, die met inentingscampagnes zou proberen om de persoonlijke wereld van jong meisjes aan te tasten, tegen een overheid die via verkeerssnelheidsmeting middels poortjes de ‘persoonlijke vrijheid’ aantast – et cetera.

Aan de andere kant de persoonlijke presentatie via zogeheten sociale media van ongeveer alles wat je maar privé kunt noemen – aan ‘vrienden’ die je niet kent, of aan wildvreemden die je zover krijgen om jezelf ‘te geven’ en bloot te stellen.

Face Book scam

Postmoderniteit draait om een schaamtecultuur, waarin men zich in extremis richt op relevante anderen, mensen die beschouwd worden als behorend tot de inner circle, en die zich niets gelegen laat liggen aan alles wat buiten die cirkel valt. Kortom: Lieden die brave huisvaders zijn in Apeldoorn, maar in Rome als hooligan de beest uithangen.

De postmoderne schaamtelijder geneert zich voor de relevante ander uit zijn incrowd, maar hij gedraagt zich schaamteloos en dus liefdeloos en zonder schuldgevoel tegenover alles wat daarbuiten valt. Eigen volk eerst – u weet wel.

Intrigerend is de willekeur waarmee velen hun incrowd afbakenen. Een willekeurige ‘vriend’ op face book hoort er al snel bij. Incrowd en outsiders wisselen soms fluks van positie. Postmodern is flex pur sang.

Bart van de Ven ‘is op jacht naar consumenten’. Café Bepp blijkt een plek voor shoppers op de consumentenbeurs waar men een gratis kop koffie krijgt en vervolgens intiem wordt aangesproken door een marketing meneer of –mevrouw die je gezellig uitvraagt.

‘Ken je Spotta?’ vraagt Rendy van het aanbiedingsplatform. Een vrouw met een tatoeage op haar borst zegt van niet. Wel wil ze kwijt dat ze in een jaar al voor de tweede keer zwanger is en van bruine meubelen houdt. Uit het FD van 10.3.15:

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com