SIC TRANSIT

PUBLIEKE OMROEP: PROSTITUTIE VAN NIEUWS

Paul Römer vraagt zich af waarom de Publieke Omroep keer op keer wordt aangepakt? “Wat doet de Publieke Omroep eigenlijk fout?” [VK 5.12] Antwoord: ongeveer alles!

Dat Römer deze vraag zo stelt, wordt begrijpelijk wanneer je weet dat hij Algemeen Directeur is van de NTR, “de Nederlandse Publieke omroep, die in 2010 is ontstaan uit een fusie van NPS, Teleac en RVU. De naam van de omroep is een samenvoeging van de beginletters van zijn drie voorgangers die sinds 1 september 2010 gezamenlijk als NTR uitzenden en per 1 januari 2011 officieel zijn ondergebracht in de Stichting NTR.” Aldus het wat kreupele taaltje op Wikipedia.

De man vraagt voor eigen parochie en stelt dus de verkeerde vraag. De juiste vraag lijkt me te zijn: Hoe zou een Publieke Omroep eruit moeten zien, wat zou ze moeten uitzenden wanneer ze eenmaal bevrijd is uit de wurgende omarming van de gedwongen concurrentie met de Commerciëlen?

Opnieuw een antwoord: Helemaal opheffen het huidige stelsel! Weg me al die verzuilde en deels verknipte zendgemachtigden die elk een plekje onder de zon bevechten voor enkele minuten zendtijd. Vooral ook weg met het NTR/NPO of hoe-het-ook-heet Nieuws. Dat is dagelijks een bordeel van vulgair nonnieuws, waarbij het ene seksgerelateerde onzinonderdeel aan het volgende crimi-item wordt geregen. Allemaal, om niet onder te doen voor de RTL-klonen, SBS en meer van die pooierzenders.

Kortom: Richt voor één kanaal één club op, verzorg door goede Tv-journalisten op divers gebied. Zorg voor een uurlang nieuws dat ook echt nieuws is en het vulgaire nepnieuws mijdt. En vul de dag met door deskundigen becommentarieerde onderwerpen, met in de avonden een goede film, een cabaret et cetera. Hoeft niet highbrow te zijn, gewoon van kwaliteit.

En over kwaliteit valt wel degelijk te twisten, zo ook over nepnieuws. Al maken POW-nieuws en Trump het er wel lastiger op.

Sierksma 5.12.17

HULPELOZE FEITEN

Ryan Lizza van The New Yorker is de hele dag bezig met fact checking en het volgen van Trumps barrage van leugenachtige tweets. Hij weet ook dat het weinig zin heeft. Maar louter om niet “gewend te raken aan het liegen” gaat hij stoer verder.

Daarmee is de plot van zijn interview met de Volkskrant in een klap duidelijk [VK18.11.17]. “Leugens ontkennen is inmiddels de normaalste gang van zaken.” Het zelfde geldt voor persvoorlichters zoals Huckabee Sanders, die journalisten vertellen dat ze toch niet het lef moeten hebben om aan het woord van nota bene een viersterren generaal te twijfelen. Macht is tot waarheid geworden, althans tot een versie ervan. “Het soort taal dat militaire leiders gebruiken na een coup…”

Helaas is het fenomeen van “anti-antiTrumpism een belangrijke drijvende kracht in de conservatieve wereld geworden.” Waarmee Lizza bedoelt, dat men daar alles tegenspreekt wat tegen Trump wordt ingebracht, ongeacht thema of inhoud van de boodschap. De rijen worden stelselmatig gesloten, zoals de kiezers die hem verkozen strak en stijf achter hem blijven staan – althans zeer velen van hen.

Dit is opnieuw een voorbeeld van wat ik keer op keer over het voetlicht probeer te brengen: het functioneren van het Postmoderne Panzer Ego.

In een maatschappij die structureel het Ego ontdoet van een karaktervolle en gewetensvolle oriëntatie op waarden die gelden ongeacht wie er kijkt of wie bij je is, wordt in plaats daarvan een leeg Ego geproduceerd. Dit lege Ego laat zich, voortdurend nerveus en angstig, voeren door de mening en de blik van ‘relevante’ = gelijksoortige anderen. Zo werkt een dergelijk collectief vasthouden aan eenmaal begane stommiteiten en leugens als zo’n beschermend Panzer. Het verschaft het lege Ego keer op keer de illusie van een vulsel.

Thus, Trump’s early morning lingual machine gun fire, his breakfeast twitter burst, is also functioning as his Panzer, an agressive skin of media words without which he would not come into existence after geting up from his bed. We dare not even think of his dreams… It very much reminds you of the Vegas Shooter. The permanent USA search for a motive is in both cases is in vain: the motive of the narcissist empty Ego is the agression!

Dat Lizza bang is voor een plotseling militaire actie van Trump, die is “gebaseerd op onjuiste informatie”, is weliswaar begrijpelijk, maar dit nummer hebben we al eerder gehad, In de fase van onze geschiedenis waarin de Postmoderniteit begon op te komen, was er het vermeende oftewel fake Tonkin-incident in 1964, waarmee de toenmalige president van de USA, L. B. Johnson, het begin van de Vietnam-oorlog legitimeerde. Nep, omdat de aanval zogenaamd buiten de territoriale wateren van de aanvallers plaats vond, maar in feite erbinnen – de Amerikaanse vloot beging de overtreding.

Sierksma 18.11.17

HET TUIG VAN BAUDET

 

 

Nu ben ik maar een blogschrijver van kleine allure, maar met de algemene uitspraak van Baudet, dat mensen die hem op de hak nemen of kritiek op hem hebben, ‘tuig’ zijn raakt hij ook mij.

Had ik de krant deze morgen niet opgeslagen en de column van Toine Heijmans niet gelezen, dan had ik het niet geweten. Tenslotte volg ik niet het twitterkanaal van onze parlementaire narcist, evenmin de website van zijn politieke partij, Forum voor Democratie.

Niet alleen brak ik mijn stafje over het politieke onbenul van Baudet en over zijn soms brutale uitspraken, nu blijkt opeens dat ik zijn artistieke afkeer van abstracte en postmoderne kunst althans gedeeltelijk deel. Dit geeft weer een gevoel van saamhorigheid, ware het niet dat ik probeer die afkeer te beargumenteren, terwijl Baudet gewoon zijn mening uittoetert.

 

 

een Koons

 

Dat Jeff Koons een brutale en succesvolle uitbater is van het hedendaagse kunstwereldje – klopt. Dat zijn werk niet eens de kwaliteit heeft van de kleren die de bekende keizer draagt – klopt. Dit ‘esthetisch terrorisme’ noemen, zoals Baudet doet, slaat echter nergens op; het is de postmoderne mens eigen om zich te laten inpakken door de reclamejongens – Koons is er eentje. Het gaat om een geslaagde symbiose bedrieglijke kunstenaar en bedrogen publiek

Laat Baudet nu ook zo’n politieke reclamejongen zijn! Vandaar dat hij zijn voorkeur en afkeer inzake kunsten slechts kretologisch brengt, dat wil zeggen zonder argumenten – en dit ook nog eens op de politieke website van zijn partij.

Nu is Heijmans, aan wie ik de info inzake Baudets kunstwaardering ontleen, niet altijd even helder. ‘Ze’ – daaronder ook Baudet – ‘huiveren van Jeff Koons en Anish Kapoor’. Nu is Kapoor een kunstenaar met af en toe werk van klasse, experimenterend met onze blik en ons ruimtgevoel [even zonder argumenten]. Koons daarentegen is een non-valeur en evenals Baudet, die hem ‘niets’ vindt, zelf een gladde praatjesmaker die zichzelf aan de man brengt.

Ben ik nu in het kamp van de Baudetjes terecht gekomen? Dat is te snel door de bocht. Ik heb nogal wat blogs gewijd aan abstracte onzinkunst en aan de Zwagermannen die er van de Volkskrant steeds weer twee hele pagina’s aan mochten besteden zonder er een zinnig woord over te zeggen. In mijn stukjes ging het om een esthetica en kunstkritiek.

Bij Baudet en consorten – waaronder de Fransman Fumaroli, een oud-mentor van Baudet – gaat het echter om het opnieuw leven inblazen van de veronderstelde navelstreng tussen abstracte kunst en links/progressief. Zij zullen niet direct schrijven over entarte Kunst [= de naam van Nazi’s voor ‘joodse, linkse, abstracte kunst’]; maar wel over ‘esthetisch terrorisme’ en over popmuziek die niet gesubsidieerd mag worden.

 

 

Nu ben ik nog steeds links, maar ik heb ook wat tegen abstracte kunst, vooral omdat het louter decoratief is en er niets over te zeggen valt, terwijl [inderdaad] vaak zogeheten ‘progressieve’ critici er juist wel iets over denken te kunnen zeggen.

Politiek en kunst hebben weinig met elkaar te maken. Ze op de Baudet-manier weer met elkaar verbinden heeft alles van een hetze. Beetje Foxy, beetje Breitbart. Hij zet er zelfs zijn piano bij in. Zo plaatst hij zichzelf trouwens ook in de spagaat van ‘tegen de elite, dus tegen abstracte kunst’, maar tegelijk ‘pro elite, want tegen popmuziek en voor de grote klassieke muziek’.

 

Sierksma 17.11.17

 

CNN – FAKE NONFAKE DROOMFABRIEK

President Trump haat CNN en CNN haat Trump. CNN haat Trump omdat Trump CNN als eerste van alle media beschuldigde van leugens en fakenieuws en bevooroordeeldheid jegens hem. Probleem voor CNN: dat was inderdaad een beetje het geval, het is intussen schering en inslag. Elk item op CNN lijkt anti-Trump gebracht te worden.

Blijft staan, dat CNN een reeks echte reporters in de stal heeft staan die zeer goed zijn. Hun nieuws wordt van tevoren goed onderzicht en gecheckt. En zeker de White House reporters hebben een fraaie onderkoelde toon.

Precies dat lijkt Trump er nu toe te brengen om via slinkse omwegen financieel greep te krijgen op CNN. Telecom gigant AT&T en Time Warner zijn al langere tijd met elkaar in gesprek over een fusie. Het gaat om niet minder dan 85 miljard. Een nota bene door Trump benoemde toezichthouder heeft nu voor die fusie de nieuwe eis gesteld dat CNN in deze koop besloten moeten worden.

Een grofbesnaarde president, die grof politiek misbruik maakt van zijn positie – CNN zou het van mij zo mogen brengen.

Probleem met CNN is niet de nieuwsgaring, al wordt je soms misselijk van de eindeloze herhalingen van Breaking News. Mijn probleem met de zender is de zelfreclame die om de paar minuten echt nieuws een reeks van de eigen programma’s aanprijst. Daaronder zitten er heel wat die rijkelui’s natte dromen. Dure zeilboten, nog duurdere paarden, allemaal ‘gebracht’ door wellicht nog duurder horlogemerken et cetera. A la – commerciële TV is het en blijft het.

Erger is het toelaten van een lange reeks reclames voor ‘vakantielanden’. Dan verschijnen een serie politiek uiterst dubieuze naties als idyllische paradijzen voor de toerist op zoek naar zijn of haar natte droom. Kustlijnen, bergen, natuur alsof er geen klimaatprobleem bestaat, laat staan politieke gangsters aan het bewind zijn.

A mixed salad is what CNN is.

Sierksma 15.11.17

 

 

RADIOSTILTE

Waarde lezer,

 

Vanaf heden radiostilte – ik duik voor een half jaar onder in ma Douce France. U wens ik een fraaie, niet te hete en niet te natte zomer toe. Geniet ervan!

 

Sierksma

LIBERTIJN, LIBERTAIR, LIBERAAL

Lastig voor wie niet al bekend is met de verschillende woorden: liberaal, libertijn, libertair.

Liberaal is het minst duidelijke woord. Wie naar de politici kijkt die zich zo noemen, verbaast zich erover dat ze zich onder hetzelfde welhaast kleurloze vaandel scharen. Obama en Bolkestein bijvoorbeeld, en wellicht zelfs Wilders.

Het verschil tussen een libertijn en een libertair is helderder. Bij hen gaat het om het verschil tussen de zaken waarvoor ze handelingsvrijheid opeisen.

Voor de libertair is dat poen – niets mag het vrije verkeer van kapitaal in de weg staan. Daartoe moet ongeveer elke wet worden afgeschaft en het regeringscentrum tot op het bot worden uitgekleed. Denk aan de Libertarian Party van de broertjes Koch in Amerika – David en Charles.

Om de verwarring toch weer te vergroten: Deze libertairen willen wel een volstrekt vrij verkeer van geld en goederen, maar gunnen dit niet aan mensen. Het zijn meestal de grootste tegenstanders van ‘vreemdelingen’ – immigranten kortom, die hun immers niks opleveren en alleen maar wat kosten.

Een libertijn is iemand, die in sexualibus graag wil doen en laten wat hij wil – weliswaar met de vrije instemming van de verkozen partners, maar in het gevalletje Strauss-Kahn blijkt er vaak ook geld over de toonbank van die metgezellinnen te gaan. Sade was vroeger een held, tegenwoordig is elke libertijn zijn eigen heldje.

Dat smoezelige delen ze dan weer met de libertairen, die op dit moment maar wat graag hun dark money inzetten om via super packs hen onwelgevallige politici te vernietigen. Dit met behulp van schandelijke reclames, waarin vaak weer de libertijnse kant van die slachtoffers breed wordt uitgemeten.

Wee, wie in de USA politiek wil winnen, maar helaas naar de hoeren ging, wel eens een stickie rookte of ten aanzien van geld ‘communistische’ sympathieën koestert/de.

 

Tegen die libertaire Kochs protesteren dan weer de libertijnen uit porn valley. Zij lopen immers het risico dat met het soort vrije kapitaalverkeer van de libertaire Kochs, maar onder hun anti-libertijnse, zo niet puriteinse regime, hun pornokapitaal wel eens zou kunnen opdrogen.

Gisteren, op de eerste lentedag, parkeerde ik mijn auto aan de rand van de Leidse binnenstad op een binnenpleintje waar het wel mocht, maar met mate. Een blauwe schijf verkleinde mijn parkeervrijheden.

Toen ik van de auto wegwandelde, ontdekte ik pas de naam: Robert Kochplaats. Geen idee wie dat was of is. Misschien wel verre familie van die Amerikanen. Maar die verplichte blauwe verkeersschijf lijkt me achteraf symbolisch voor het bovenstaande.

Bezoek via Google ook Sierksma’s Sequences

RADIOSTILTE

Het blog gaat de radiostilte in – tot november verschijnen er geen nieuwe stukjes.

Uw schrijver vertrekt met de noorderzon naar het zuiden en is daar elektronisch incommunicado.

De poezen, zijn boeken en de rest laat hij achter in het beheer van zijn vrouw.

THE PASSION – ONPASSELIJK

But wee will have a way more liberall,
Than changing hearts, to joyne them, so we shall
Be one, and one anothers All.

John Donne, Lovers Infinitenesse

___________________

Moge dit welhaast Romantische motto van godbetert een 16e/17e-eeuwse dichter mijn typende vingers leiden.

Je zet de TV aan en ziet duizenden, vooral jeugdige lieden deelnemen aan een soort processie, compleet met een enorm Hitchock-opgelicht kruis. Alles eindigt in een bijeenkomst vol gezang, die de kenner doet denken aan de Matthäus van Bach. The Passion dekt de lading.

De deelnemers weten meestal niet wie Bach is, misschien denken ze wel even aan die lekkere Muzak in de winkelgalerij. Inhoudelijk raakt deze jeugd echter geheel het spoor bijster. De meesten denken vast dat het spektakel een ode is aan Emotie – dat goedje waarvan ze dagelijks volle teugen drinken. The Passion, Man!

Heel toepasselijk voegde het Financiële Dagblad dit weekend een commerciële, dus door de redactie niet inhoudelijk gedekte bijlage bij de weekendkrant – Over Live Communiceren -‘de toenemende impact van live events’. Dit kan geen toeval zijn.

En let op het wauweltaaltje – hoe meer wauwel, des te meer leenwoorden uit het Engels. Klinkt geleerder. Elke zwetser zijn eigen plofessor.

Ene Hans Hoeken – godbetert ‘hoogleraar persuasieve communicatie’, hoe verzinnen ze toch steeds weer zulke ‘vakgebieden’ – schrijft: “Live communicatie onderstreept het belang dat je hecht aan je doel.” Omdat “bekend is dat argumenten doorgaans weinig impact hebben”, moet je wel ‘events’ organiseren waarbij je ‘live’ niet alleen een ‘verhaal’, maar ook een ‘ervaring verzorgt’. Degene die dit ‘verzorgt’ heeft een doel: de ander inpakken. Maar zo noemt ene Hans Hoeken het niet.

Paps en zoon De Otter schrijven over een ‘marketingtool met impact’. Hun bureau Otter Creators organiseert “belevenissen en memorabele momenten – eventmarketing gaat natuurlijk verder dan alleen het moment van een event.” Natuurlijk! Het mag niet “normaal zijn, want dat is te voorspelbaar.” Tuurlijk! Degene die het target is van zo’n event moet “thuiskomen met een verhaal, die heeft iets meegemaakt – dat heeft een enorme impact op mensen.” Tuuurlijk!

In een stukje zonder schrijver – het bedrijf Beewan livecom Agency is de auteur… – komen we dicht bij de kern van het ‘meten [!] van return on impact’, te weten story telling. In dit geval verhaaltjes voor mensen op doortocht – maar on the move zijn we tegenwoordig toch allemaal. “Schermen fungeren als storyteller, waarbij de informatie is geoptimaliseerd met het oog op de korte tijd die mensen op een vliegveld in een winkel doorbrengen.”

We zijn weer terug bij The Passion – het evangelie gereduceerd tot een hapklare story, een verhaaltje gebracht met veel impact, met emoties als inhoud. Als oprecht atheïst staat me dit tegen – want een oprecht atheïst probeert geschiedenis en literatuur niet te reduceren tot verhaaltjes en evolutie niet tot intelligent design. Een beetje serieus, wat!

Serieus en dus problematisch wordt het wanneer dit gewauwel wordt toegepast op bedrijven. Pieter Bas Boertje – ’t staat er echt – is eigenaar van Dechesne&Boertje. Wellicht is er dus nog een tweede Pieter Bas. “Wij [ik neem aan niet de pluralis majestatis van PBB, maar van PBB en PBD] merken dat bedrijven steeds meer zoeken naar het maken van verbinding op een inspirerende en echte manier, tussen mensen onderling, tussen mensen en merken en tussen mensen en de samenleving.”

God zal me bewaren! In tijden waarin de wereld van flexarbeid en flexliefde aan elkaar begint te hangen, moeten ze boys van de return on emotional impact inschakelen om die loshangende atomen een beetje bij elkaar te houden. Let ook op de magistrale formule “verbinding makjen tussen mensen en de samenleving…”

Facebook zorgt voor al die vriendjes, die via een elektrische navelstreng zijn ‘verbonden. Nu de Pieter Bassen onder ons gaan zorgen voor een goede band tussen bedrijf en flexwerkers, vooral ook tussen mens en merk, is het wachten nog op zoiets als emotional counselling voor uit elkaar vallen echtparen.

Deze wereld is die van de event managers, van de managers of emotion. Ik antwoord hen via John Donne – zeker niet vlot te lezen, ook een beetje ouderwets.

Oh doe not die, for I shall hate
All women so, when thou art gone,
That thee I shall not celebrate,
When I remember, thou hast gone.

___________
Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

RENDEMENT EN ONZIN: ARTS, UNIVERSITEIT, VERZEKERAARS

Het vervelende van een steeds slechtere dagbladpers – en daarmee van het verval van journalistiek en van de journalistieke opleiding – is dat de weerslag van een kwestie in de krant veelal de weergave van het probleem is zoals dit door de deelnemers in een conflict wordt geformuleerd.

Dus moeten we het doen met wat studenten onder ‘rendementsdenken’ verstaan – of, om een ander slagveld te noemen, artsen over ‘marktwerking in de zorg’.

Het minste wat je zou mogen verwachten is de vraag “Rendement voor wie of wat?” – er voor het gemak even vanuit gaande dat die term for argument’s sake wordt geaccepteerd.

Zijn het studenten die ergens voordeel van hebben; is het de universiteit waarvan de kas wordt gespekt; of is het ‘de maatschappij’ die van bepaalde maatregelen nadeel dan wel voordeel heeft? Niet onbelangrijk, dit verschil.

Gaat het om de student, dan is het duidelijk dat het aanscherpen van prestatie-eisen door hen wordt gevoeld als bedreiging. Maar bedreiging waarvan? Van een studieweek waarvan slechts 25 uur voor studie wordt gebruikt, de rest voor ‘werk’ en ontspanning? In dat geval – aanscherpen maar.

Zou tegelijkertijd de prestatie van de docenten aan de orde zijn, dan ligt het even ingewikkelder. Publicatiedwang, in het kader van ‘universitair rendement’, een dwang die de aandacht voor de onderwijstaak schaadt? Weg ermee. Maar het opvijzelen van onderwijsvaardigheden, het besteden van tijd aan overleg met studenten over het curriculum? Besteedt er maar meer tijd aan – nu gaat het om inhoudelijk ‘rendement’!

Rendement voor een universiteit die wordt ‘afgerekend’ op aantallen afgestudeerden per tijdseenheid? Dubieuze zaak, daar mag wel verandering in komen. De universiteit is inderdaad geen kennisfabriek of een studentenfabriek. Tegelijk zou je kunnen eisen dat er minder geld aan dure gebouwen wordt uitgegeven – verhoogt het ‘rendement’ van de universiteit weliswaar zeker, maar ten koste van kennistaken. Of je kunt de te hoge salarissen van veelal overbodige kennismanagers eens bekijken…

Bezwaar tegen het afschaffen dan wel samenklonteren van niet ‘rendabele’ studies – te weinig studenten of ‘wat het je eraan?’ – gaat voorbij aan de vraag naar het ‘rendement’ voor een samenleving. Ook al lijkt het geschift om te veronderstellen dat iedereen die filosofie studeert ook professioneel filosofie moet kunnen bedrijven, het lijkt voor de kwaliteit van de samenleving niet slecht wanneer beroepsmensen van welke snit dan ook filosofie erbij studeren.

De artsen. Wanneer de patiënt inderdaad in de benadering van de gezondheidszorg door verzekeraars als een kostenpost wordt gezien, is er iets grondig mis. Het begint erop te lijken. Maar dit is geen reden om het eens te zijn met artsen die het vertikken een contract af sluiten met een ‘zorgverzekeraar’ omdat ze zelf willen bepalen welke medicijnen ze voorschrijven. Hoe goedkoper effectieve medicijnen zijn des te belangrijker de verplichting om die voor te schrijven, dit in plaats van dure merknamen aan te schaffen.

Maar dit dan weer begrijpen in termen van ’marktwerking’, zoals mevrouw Schippers en de VVD dit doen? Onzin. Voorschrijven en marktwerking staan haaks op elkaar. Markt is vooral ideologie en maar zeer weinig realiteit – zelfs op de economische faculteiten waar nogal wat onzin wordt gedoceerd, lijkt dit sociologische gegeven in het economieonderwijs door te dringen.

‘Marktwerking’ zou er zijn voor de verzekeraars; ‘dwang’ voor de artsen. Onzin – ik ben voor het elimineren van elke vergoeding van niet generieke en evidence based medicijnen en behandelingen uit alle pakketten van alle zorgverzekeraars. Ik ben voor staatsdwang – voor het verplichte voorschrijven van de goedkoopste behandeling en de goedkoopste medicijnen; de rest betaalt u maar zelf.

Ik ben voor het laten bepalen van de behandeling in het ziekenhuis door dat ziekenhuis, en door de door het ziekenhuis aangewezen specialisten.

Ik ben voor een door de staat georganiseerde gezondheidszorg, met alle artsen als ambtenaar. Ergo, voor het afschaffen van het vrije beroep ‘arts’.

En ik ben voor de vrije keus van de patiënt van zijn huisarts, omdat hier de vertrouwensband ten principale een rol speelt – zelfs als de keus een onzinarts betreft, bijvoorbeeld een zogeheten ‘antroposoof’. Mits aan de voorgaande voorwaarden is voldaan. In gedachten de Grote Swaab: “Intussen moeten we het effect van de ouderwetse imposante en vertrouwenwekkende dokter als ‘wandelende placebo’ zeker ook niet onderschatten.” [Wij zijn ons brein, 370]

En of u het ‘marktwerking’ wilt noemen of juist ‘staatsdwang’ – het zal me worst wezen. Als het maar zo gebeurt.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen.

Bezoek ook mijn tweede blog: sierksmatwee.wordpress.com