Inmiddels een eeuwigheid geleden beweerde ik – met de nodige argumenten – dat het organisatiemodel van de Communistische Partij van Nederland het model van alle politieke partijen in een parlementaire democratie is. Democratisch centralisme.
Je organiseert je met een groep mensen teneinde bepaalde doelen te bevorderen, je debatteert hierover in lokale afdelingen, vervolgens op een nationaal congres. Daar wordt, al dan niet na een zogeheten ‘richtingenstrijd’ een reeks beslissingen genomen. Wat resulteert heet ‘de partijlijn’.
Die lijn geldt voor de in raden en het parlement gekozen volksvertegenwoordigers – tot een volgend congres. Ook wanneer je bij de verliezende groepering hoorde, volg je die lijn – in de tussentijd binnenshuis kun je verder discussiëren. Overreden liefst, niet overtuigen.
Over dit democratisch centralisme werd door niet-communisten gesproken als was het een toonbeeld van sovjetautoritarisme. Het blijkt gewoon de politieke standaard.
D66, bij monde van Thom de Graaf, doet het zelfde. Op de vraag of D66 in de Eerste Kamer niet het risico loopt op een dissident zoals Duivesteijn, antwoordt hij: “Als een politiek leider zijn politieke gewicht in een akkoord heeft gelegd en je hebt elkaar goed geïnformeerd, dan is die kans klein.” Lijkt me zelfs een tikkeltje autoritairder dan alleen maar democratisch centralisme…
Andere koek wordt het, wanneer binnen de overheid een soortgelijk model wordt bepleit. Dit doet Hans Vrakking, gepensioneerd hoofdofficier, in een interview over de ‘Teevendeal’ [ook in VK 14.3.15]. Hij vindt het “goedkoop om (zoals Steenhuis van het college van procureurs-generaal dit deed) achteraf te zeggen: ik was niet geïnformeerd over de belastingparagraaf. Ga voor je mensen staan in plaats van ze een trap na te geven.”
Kortom: In het gelid! Leden van eenzelfde club vallen elkaar niet. Ook als je er niks van weet, hoor je bij ‘de afspraak’. Vooral die formule van ‘voor je mensen gaan staan’ doet ’t hem. Iets uit de liberale hoek? Rutte ging voor Verheijen staan; Wilders – toch een VVD-kindeke – voor zijn provinciale sjoemelende Statenvrouw. Vrakking wil dat Steenhuis ook ‘voor zijn collega’s gaat staan’. Anders ‘laat je iemand vallen’.
Dit nu is ondemocratisch centralisme – een verkeerd begrepen democratisch centralisme. Iets, dat binnen de overheid niet thuis hoort. Daar gelden immers waarheidsvinding en zuiver beleid als hoogste waarden.
Inhoudelijk stemt het ook somber wanneer zelfde Vrakking zegt: “Vergeet niet dat de Staat der Nederlanden door de prachtige Teevendeal toch een kleine miljoen gulden heeft overgehouden. Dat geld was er anders niet gekomen.”
Meneer Vrakking, mij is een zuiver functionerende overheid zonder ‘deals’ dat miljoentje wel waard – vele miljoenen zelfs. Wie de democratische principes en de orde van de rechtstaat in de uitverkoop zet, had geen Hoofdofficier van Justitie mogen zijn. Toen niet en nu niet.
Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen
Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com
Sierksma's Sores 