KINDERMISBRUIK TRUMP

Een journalistieke scoop is het niet, maar wel een primeur, deze vaststelling dat de geschiftheid van Trump erger is dan gedacht: Hij misbruikte zijn eigen kind.

 

Afgezien van de schaamteloze inhoud ervan – praatjes over het ‘overbrugen van verschillen’ van een man die ongeveer elke minoriteit in de VS heef geschoffeerd, van iemand die bereid is om alles te zeggen, mits hij maar een van zijn penthouses kan verkopen of zijn hand in een pantyhose mag steken – kan het niemand, die naar de overwinnaarspeech keek waarmee de President-Elect zijn onderdanen toesprak, zijn ontgaan hoe zijn zoon(tje) vlak naast hem de allergrootste moeite had om niet door radicaal slaapgebrek van het podium te tuimelen, de ogen af en toe opensperrend, met grote moeite het lichaampje in balans houdend. Arm joch.

 

Maar de straks machtigste man van de VS wilde met alle geweld zoonlief naast zich hebben. Dit kindermisbruik is immers de opmaat voor een nieuwe politieke dynastie, iets waarin de Republikeinen zo goed zijn. Denk aan de family Bush.

 

In het magnatengezin Trump zag The Donald zich altijd al als Trump II. Die arme jongen wordt nu al ‘gepositioneerd’ als Trump III. ‘Rücksichtslos’ is het trefwoord. ‘Politieke pedofilie’ mag ook.

 

De naam van die Republikeinse partij is daarmee een giller. De USA, ontstaan uit zeg maar populistische onvrede met Europese koningen en de adel aldaar, prefereert een ultiem royalisme…

 

Even grappig is die andere complete perversie van het begrip ‘populisme’. Gebleken is dat een fiks deel van de blanke mannen die op Trump stemden ‘hoger opgeleid zijn’, iets waarop ook onze eigen PVV en de partij van Le Pen prat gaan. Je bepleit de zaak van ‘het volk’, maar wordt gesteund door een hoog opgeleide elite… Tja.

 

Waar dit op neer komt, is dat het deel van die volkselite met minder hersens rancuneus het slimmere deel daarvan te lijf gaat. Het is een soort onderlinge elitaire burgeroorlog, een tweede Civil War. Je moet er maar opkomen.

 

Woorden, zo zei de filosoof Althusser ooit, woorden zijn nimmer onschuldig. Het is intussen erger: Woorden worden in hoog tempo betekenisloos.

 

Sierksma 10.11.16

ANGSTLACHJES – RUTTE EN LENFERINK

In het zelfde weekend waarin de reconstructie van Wilders’ houdgreep op het kabinet Rutte I uit de doeken werd gedaan, leest het ontluisterend om te horen hoe de man die ik nog geen week geleden civil courage toeschreef, Lenferink van Leiden, toch voor het geteisem door de bocht gaat.

Rutte’s lachje – ‘lachebekje’ noemde ik hem steeds – schreef ik altijd toe aan een wat dommig mannetje dat wel een intrige aankan, mits gesteund door boefjes als Bolkestein, Kroes en Van Baalen. Nu blijkt het een angstlachje. Je hebt van die mensen, bij we het niet zozeer dun door de broek loopt als ze bang zijn, maar giechelig uit de mond druipt.

Zo eentje is er dus Rutte – en ook nog binnenskamers boos zijn op mederegeerders die hem die kruiperigheid verweten en wel eens basta tegen Wilders wilden zeggen. Dat ze zelf in het gedoogkabinet zijn gaan zitten tekent natuurlijk weer hun eigen kruiperigheid.

Maar Lenferink leek me eindelijk een politicus naar mijn hart. Twee avonden lang zag je echter het geteisem van Leiden over straat sjouwen in een ‘spontane demonstratie’. In mijn bevooroordeelde ogen typische PVV-stemmers – van die lui in zwart-lederen, korte jacks, het type dat ik ook in Kiew aan de verkeerde kant zag staan. Blijkbaar het globale uniform voor dit slag.

En g.v.d., Lenferink haalt bakzeil, voegt steeds meer voorwaarden toe aan het wonen in zijn stad van een man die zijn straf uitzat en die juridisch dezelfde burgerstatus heeft als u en ik – lezer en schrijver.

Schande. In zulke situaties passen geen compromissen.

Wanneer u dit blog waardeert, verspreid het via uw facebook, hyves, twitter of andere social media!
24.2.14

BURGERBALLEN

Toen ik op de TV hoorde dat de NRC de woonplaats, ja zelfs het woonhuis van een pedofiel openbaar heeft gemaakt, wist ik het: burgermansproleterij – een goede reden om deze krant op te zeggen. Helaas deed ik dit al eerder, twee maal opzeggen kan nu eenmaal niet. Je zou natuurlijk nog eens een abonnement kunnen nemen en dezelfde dag de krant alweer de deur uit doen…

Overigens is de Volkskrant minstens zo’n slechte krant geworden als de NRC. Maar dit maal kon de krant ze zich even op de borst kloppen [VK 18.2.14]. Het heeft dezelfde prolurken, zogeheten ‘freelancers’ die met het ‘nieuws’ bij de NRC kwamen aandragen, de toegang tot haar kolommen geweigerd. Moedig, toch?

Waarom gebruik je soms alleen maar een buitenlands woord voor iets? Omdat er geen goed Nederlands alternatief beschikbaar is? Omdat het duurder klinkt om iets in een vreemde taal te zeggen? Omdat iemand door een langdurig buitenlands verblijf aan dat ‘vreemde’ woord gewend is? Allemaal mogelijk.

Civil courage, Zivilcourage – de vertaling in ‘burgermoed’ of burgermansmoed’ of ‘morele moed’ kan, maar ’t bekt niet goed. Ook geeft de Franse, of de Engelse, of de Duitse versie het net iets beter aan. ‘Morele ballen’ zou kunnen – of burgerballen.

De burgermeester van Leiden, Henri Lenferink, heeft zulke ballen – een mooi voorbeeld van civil courage. Nadat het vullis van de Leidse straten haar gemoed ‘spontaan had geuit’: Weg met die pedofiel!, kondigde hij aan op te zullen stappen indien de door hem getolereerde man nog eens in de fout gaat. Zo hoort dat.

Trouwens, wanneer het gaat om ‘morele moed’, het trotseren van de gangbare mening, heeft ook die Duitse bisschop Franz-Peter- Tebartz-van Elst burgerballen. Durft het om tijdens een enorme economische crisis, waarin de Duitse armen snel in getale toenemen en ‘het volk’ een steeds groter aversie krijgt tegen prots en praal van rijken, rustig ‘een vrijstaande badkuip van 15 duizend euro’ aan te schaffen – nota bene met armengeld. [VK 18.2]

Zivilcourage van een in zijn geloof en in zijn eigendunk verdwaalde edelman.

Wanneer u dit blog waardeert, verspreid het via uw facebook, hyves, twitter of andere social media!
18.2.14

PERVERSE TAAL

Bij Fortuyn, een mooi Haarlems café aan de Grote Markt – waar ik me architectonisch thuis voel, zij het sociaal gesproken minder – lag gisteren de verse, dikke Telegraaf boven op het jonge, magere Haarlems Dagblad. Ideale bedgenoten – daar sluipt en slaapt geen duivel tussen. Kranten waaraan ik me zelden bezondig.

Een kop binnenin het Dagblad las als volgt: “Geen pedofiel, toch vermoord.” Gaat over een Engelse proleet, die een Iraniër doodsloeg. De arme man was gezien, terwijl hij foto’s van kinderen maakte. Die vernielden planten in zijn voortuin, dat fotograferen lijkt me dus verstandig.

Hij werd door de buurtbewoners uitgemaakt voor pedofiel. Was hij niet. Maakt ook niks uit. Behalve voor het Haarlems Dagblad. “Toch vermoord…” Was hij wel pedofiel geweest – tja, dan had het anders gelegen, had de moordenaar als het ware een alibi.

Zoiets is geen ‘slip of the typewriter’. Het bewijst een griezelige houding van zowel de journalist, als van de corrector van het Haarlems Dagblad.

30.11.13

SEKSUELE HEKSENJACHT

Ooit flikte in de Sovjet-Unie het Stalin-bewind ‘t om wetten in te voeren en om daarna mensen te veroordelen die hun ‘misdaad’ jaren vóór de invoering daarvan begingen. Deze radicale onrechtvaardigheid was destijds zelfs voor een communist een belangrijk motief om alles daarginds te wantrouwen.

Hoe autoritairder een regime, des te moralistischer de woorden. Nu flikt het vod De Volksrant ‘t om opnieuw een dergelijke manoeuvre uit te halen, dit maal door Savile en Glitter aan het kruis te nagelen – niet het kruis van de meiskes waar het om ging, maar op het kruis van een hoogst twijfelachtige moraal.

In de jaren 60 en 70 wierpen grietjes van 13, 14 en 15 jaar zich met regelmaat in de armen en in het bed van popsterren, bekende mannen en zelfs minder bekende mannen. Leden van de Rolling Stones deden er ongegeneerd verslag van – in hun vliegtuigen vervoerden ze, op weg van de ene naar de andere gig, keer op keer een vracht jonge en willige meiden.

Destijds had alleen Urk daarmee een probleem. De rest van de verlichte westerse wereld beschouwde dit in elk geval niet als zondig en zeker niet als iets voor in de rechtszaal.

In die dagen was er sprake van een antropologisch libertinisme. ‘Trouwden’ immers in primitieve samenlevingen al niet twaalfjarigen; schreven grote Griekse filosofen niet over hun jonge lover boys? De Sade’s versie van de omgang tussen oudere mannen en jonge meisjes hoefde je toen niet te onderschrijven om toch niet tegen seksueel verkeer tussen verschillende leeftijden te zijn.

Dat intussen die moraal is veranderd mag duidelijk zijn. En wellicht op goede gronden. Vooral inzicht in de relatieve ‘afhankelijkheid’ van verschillende groepen mensen – leerlingen, patiënten et cetera – heeft duidelijk gemaakt dat je in zulke gevallen beter volgens de algemene regel kunt leven: Niet aankomen en dus afblijven. Maar dit inzicht was er in de sixties en seventies gewoon nog niet.

En weet, Lezermijn, dit zijn de woorden van een man die in die wilde jaren een kuise jongeman uit de Hollandse kleinburgerij was, iemand die toen en later ook nog viel op oudere vrouwen.

Wat de Volkskrant vandaag uitkraamt over wat er destijds geschiedde in BBC- en in Ziekenhuisgebouwen is godgeklaagd. Ik citeer. “Een dag voor de arrestatie van Glitter doken opnamen op uit het Top of the Pops-archief waarop te zien is hoe een lachende Savile een 19-jarig meisje aan het schrikken maakt door haar onzedelijk te betasten.” Ook nog eens lachen, hoe durft ie! Het artikeltje gaat verder over “Saviles ware aard”. Dan weet je het wel.

De Volkskrant – de Pravda van huidig Holland. Uitdrager van het nieuwe, postmoderne puritanisme: in een van vunzigheid aan elkaar hangende wereld publieke personen aan de schandpaal van een verwarde seksualiteit nagelen.

Sierksma, Haarlem 29.10/12