LEVEND DOOD

De ingenieurs van het leven sleutelen noest verder aan het terugdringen van de dood. Althans, dat maak je op uit talloze artikelen over ‘moderne medische technologie’, die er in slaagt nieuwe levers te kweken, kunstharten te maken en meer van dat moois. “Wat is nog de zin van het leven, als de dood straks niet meer vanzelfsprekend is?” [FD 8.3.15]

Sinds Stalin begon te praten over de ‘ingenieurs van de ziel’, heb ik zo mijn reserves bij elke koppeling van techniek aan existentie. Technocratie ligt op de loer – de geïnstitutionaliseerde houding van sleutelen als oplossing voor alle problemen. Of die problemen nu politiek zijn, existentieel of zoals het tegenwoordig heet ‘emotioneel’. Vindt het knopje, zoek het heveltje – een nieuwe mens is geboren.

In die ingenieurs van het leven heb ik trouwens technologisch een groot vertrouwen. Ik ga er blind vanuit, dat wat ze beloven ook gaat gebeuren. Niet voor niets mijn Jules Verne gelezen, wat!

Dat wil zeggen – ik vertrouw hun technische beloften. Een nieuw gekweekte lever – komt er. Een nieuw hart – komt er. Nieuwe aderen – komen er.

Problematisch blijven voor mij de hersenen, toch de ‘centrale’ van iemands levensfabriek. Ook hier vertrouw ik erop dat de bio-ingenieurs medicamenten uitvinden die Alzheimer zullen voorkomen of tegengaan. Ook hier ben ik er zeker van dat straks met in de hersens ingebrachte elektroden ongeveer elk defect in onze gedragshuishouding zal kunnen worden bijgestuurd.

Kortom, ik heb een groot technisch vertrouwen in The Brave New World. Maar niet in het Eeuwige Leven of in een leven, lang als dat van Methusalem. Het zal allemaal mogelijk worden. Maar gaat het dan nog om hetzelfde leven, het leven van dezelfde persoon?

Nu al, zeker in een samenleving waarin het tempo elke paar jaar nog een tandje hoger wordt gezet, zijn ouderen een soort levende doden. Vooral die ouderen in reclamebeelden, met een tandpastaglimlach op weg naar de golf links, of fier op een fiets de wijde wereld in. Uiterst geforceerd.

Dit blijkt wel uit de opkomst van de gated communities – van die reservaten waarin de wat rijkere oudere zich beschermd opsluit en afsluit voor het leven rondom. Ze beschermen hun verleden door aan het hen vreemde heden te ontvluchten. Begrijpelijkerwijs. In hun hersenen steekt de persoon die ze waren en die ze blijven (mits Alzheimer ze al niet ontmantelt).

Oude mensen zijn steeds meer levende doden. Met wat mazzel genieten ze van die status. Ze zijn er, maar horen er niet meer bij. Er geforceerd bij willen horen is zielig. Accepteren dat de wereld verandert en dat die op een bepaald moment aan je voorbijgaat, getuigt van wijsheid.

In de eerste plaats zie ik de ingenieurs van het leven nog geen nieuwe hersens in elkaar solderen. En mocht dit al het geval zijn, dan is degene die er na een hersentransplantatie ontstaat niet meer dezelfde mens als die hij was. Waarom dan niet gewoon nieuwe mensen maken – op de ouderwetse manier. En die een eigen vervuld leven schenken dat op een bepaald moment gewoon op is, al dan niet middels euthanasie of elementaire ouderdom?

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com