LEVEND DOOD

De ingenieurs van het leven sleutelen noest verder aan het terugdringen van de dood. Althans, dat maak je op uit talloze artikelen over ‘moderne medische technologie’, die er in slaagt nieuwe levers te kweken, kunstharten te maken en meer van dat moois. “Wat is nog de zin van het leven, als de dood straks niet meer vanzelfsprekend is?” [FD 8.3.15]

Sinds Stalin begon te praten over de ‘ingenieurs van de ziel’, heb ik zo mijn reserves bij elke koppeling van techniek aan existentie. Technocratie ligt op de loer – de geïnstitutionaliseerde houding van sleutelen als oplossing voor alle problemen. Of die problemen nu politiek zijn, existentieel of zoals het tegenwoordig heet ‘emotioneel’. Vindt het knopje, zoek het heveltje – een nieuwe mens is geboren.

In die ingenieurs van het leven heb ik trouwens technologisch een groot vertrouwen. Ik ga er blind vanuit, dat wat ze beloven ook gaat gebeuren. Niet voor niets mijn Jules Verne gelezen, wat!

Dat wil zeggen – ik vertrouw hun technische beloften. Een nieuw gekweekte lever – komt er. Een nieuw hart – komt er. Nieuwe aderen – komen er.

Problematisch blijven voor mij de hersenen, toch de ‘centrale’ van iemands levensfabriek. Ook hier vertrouw ik erop dat de bio-ingenieurs medicamenten uitvinden die Alzheimer zullen voorkomen of tegengaan. Ook hier ben ik er zeker van dat straks met in de hersens ingebrachte elektroden ongeveer elk defect in onze gedragshuishouding zal kunnen worden bijgestuurd.

Kortom, ik heb een groot technisch vertrouwen in The Brave New World. Maar niet in het Eeuwige Leven of in een leven, lang als dat van Methusalem. Het zal allemaal mogelijk worden. Maar gaat het dan nog om hetzelfde leven, het leven van dezelfde persoon?

Nu al, zeker in een samenleving waarin het tempo elke paar jaar nog een tandje hoger wordt gezet, zijn ouderen een soort levende doden. Vooral die ouderen in reclamebeelden, met een tandpastaglimlach op weg naar de golf links, of fier op een fiets de wijde wereld in. Uiterst geforceerd.

Dit blijkt wel uit de opkomst van de gated communities – van die reservaten waarin de wat rijkere oudere zich beschermd opsluit en afsluit voor het leven rondom. Ze beschermen hun verleden door aan het hen vreemde heden te ontvluchten. Begrijpelijkerwijs. In hun hersenen steekt de persoon die ze waren en die ze blijven (mits Alzheimer ze al niet ontmantelt).

Oude mensen zijn steeds meer levende doden. Met wat mazzel genieten ze van die status. Ze zijn er, maar horen er niet meer bij. Er geforceerd bij willen horen is zielig. Accepteren dat de wereld verandert en dat die op een bepaald moment aan je voorbijgaat, getuigt van wijsheid.

In de eerste plaats zie ik de ingenieurs van het leven nog geen nieuwe hersens in elkaar solderen. En mocht dit al het geval zijn, dan is degene die er na een hersentransplantatie ontstaat niet meer dezelfde mens als die hij was. Waarom dan niet gewoon nieuwe mensen maken – op de ouderwetse manier. En die een eigen vervuld leven schenken dat op een bepaald moment gewoon op is, al dan niet middels euthanasie of elementaire ouderdom?

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

DOODSANGST

Het lijkt wel alsof vooral artsen doodsangst hebben – angst voor de dood van hun patiënten wel te verstaan. Zijn ze als de dood voor. Ze prefereren ‘door te behandelen’, want daarvoor zijn ze opgeleid. [VK 6.3.15]

Het zou kunnen. Het feit dat de Vereniging van Artsen uitdrukkelijk te kennen heeft gegeven ‘te willen voorkomen dat veel kankerpatiënten en kwetsbare patiënten langer worden behandeld dan nodig en wenselijk is, vaak meer op overleven gericht dan op kwaliteit’, suggereert het tegendeel.

Zeker, er zijn artsen die het onprettig vinden een eindeleven gesprek met een patiënt te voeren. Dit kan ik me voorstellen. Het zou daarom goed zijn hier bij de opleiding tot dokter meer aandacht aan te besteden. Mijn eigen ervaring in dezen is prima – in de kluis van mijn huisarts liggen de euthanasieverklaringen met alles erop en eraan, van mijzelf en van mijn vrouw.

In het krantenartikel staat nog iets over ‘wat ook tegenwerkt…’ Daar wordt geschreven over de ‘heersende moraal’ die opgeven als iets voor losers ziet, en een ‘gevecht tegen de dood’ als iets heroïsch. Lees de soms misselijk makende tekstjes in overlijdensadvertenties.

Sinds in de jaren tachtig van de vorige eeuw de kreet ‘Je gaat ervoor!’ in zwang kwam – waarbij iemand met twee linker handen timmerman dacht te kunnen worden, stomweg omdat hij dit wilde – is deze ideologie van daadkracht zonder daden standaard geworden.

Het zijn dezelfde dertig jaren waarin bio-bio zijn intrede deed – de cult van het ‘gezonde’ voedsel, vooral ook van voedsel dat je gezond zou maken. Eet dit en dit of drink zus en zo – en je wordt vanzelf honderd, heb je recht op!

Een begeleidend verschijnsel is de toenemende doodsangst. Forever Young! – en vooral nog een third opinion, ook wanneer je einde klip en klaar vast staat. Je weigert de dood gewoon, je gaat ervoor!

Zo produceerde de medische technocratie – een explosie van snufjes en medicijnen – alom de illusie dat ‘straks iedereen oud kan worden als Methusalem’. Beter nog – het eeuwige leven naket, waarom het dan niet nu al opeisen. We leven postmodern, dus eisen we. Wir wollen Alles, und zwar jetzt!!

Artsen worden opgezadeld met deze eisers, zelfs de artsen die in een goed gesprek met de patiënt zouden willen praten over de vervelende feiten van sterven en pijn lijden.

Een suggestie – word net als ik het al lang geleden deed lid van de Vereniging voor Euthanasie. Informeer je over de onvermijdelijkheid van jouw dood en over de randvoorwaarden. Nog tijdens je leven.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

ARTS EN BUREAUCRATIE

Verbaasd hoeven we niet zijn. Geschokt mag wel. Wanneer zich de ambtenarij – geregeld als ze is volgens de ijzeren wetten van bureaucratie en financiële beperking – met een gemeentelijke portefeuille gaat bemoeien, weet je bij voorbaat dat niet de inhoud van die portefeuille het richtsnoer voor de beslissingen zal zijn, maar veronderstelde financiële en, welzeker, bureaucratische efficiency.

Een Volkskrant-enquête over de regeling van zorg en gezondheidszorg bij de Nederlandse gemeenten leverde griezelige cijfers op. Ongeveer 25% van de gemeenteapparaten geeft nu al te kennen, dat er gewerkt gaat worden met maximering van het aantal te behandelen ADHD-patiënten. Doet er niet toe of er meer kinderen zorgbehoevend zijn, zelfs niet wanneer artsen dit te kennen geven.

Dat wordt dus dringen – een soort stoelendans waarbij niet is uitgesloten dat bij het van de stoelen duwen nog meer schade bij de patiënten wordt aangericht…

Nog kwalijker is de overweging van 13% van de gemeentelijke ambtenarenapparaten, dat ze van artsen eisen dat deze eerst toestemming van het apparaat vragen, voordat ze een jongere met problemen doorverwijzen.

Een vorige regering maakte nota bene veel werk van het omsleutelen van artsenpraktijken, zodanig dat deze zouden functioneren als een poortwachter waardoor minder mensen onnodig op eigen initiatief bij het ziekenhuis zouden aankloppen. Nu opeens verheft de ambtenarij zichzelf tot poortwachter. Dokter, eerst even aankloppen bij die poort, dan pas uw eigen poortwachterfunctie vervullen…

Of dit er nu van komt of niet – er zijn al protesten – het is niet waar het me hier om gaat. Cruciaal is dat zoveel ambtenaren, gevraagd naar een oplossing voor het probleem van de combine van bezuinigingen en zorgverlening geregeld door de gemeenten, direct op deze wijze reageren. Dit is ingebakken. Omdat de zorg voor ADHDertjes slechts een van de vele komende problemen is, krijgt de ambtenarij kans op kans om op deze klassiek bureaucratische manier te reageren. Eerst het apparaat en haar functioneren, dan pas de inhoud van wat er geregeld moet worden.

Ko Colijn, directeur van Clingendael, zei het wat betreft de internationale verhoudingen zo mooi: “We leven in een tijd van incidentenpolitiek.” Zo zit dat. Hetzelfde geldt voor vele politieke echelons lager, bijvoorbeeld bij gemeenten. Die worden door dit PvdA/VVD kabinet opgezadeld met incident op incident.

Op incidenten was en is de bureaucratie niet berekend.

Waardeert u dit blog, verspreidt het dan via uw facebook, twitter of andere social media.
24.3.14

COMMISSIES STIEKEM ALOM

Gebleken is dat artsen “achterdochtig reageerden” toen patiënten – volkomen rechtmatig – om inzage vroegen in hun door de arts bijgehouden medisch dossier. Dit is in strijd met de wet, aldus de consumentenbond. [nu.nl]

Zo stelt zelfs een individuele arts zich al op als ‘commissie stiekem’. We leven in een rare samenleving. Aan de ene kant willen veel te veel mensen veel te veel weten van anderen – denk aan de geheime diensten, Snowden, voyeurisme et cetera. Aan de andere kant houden te veel instanties dingen geheim die openbaar zouden moeten zijn. Ook maken teveel mensen zich druk over privacy, alsof ze heel bijzonder en heel belangrijk zijn – denk aan tolpoortjes. En er zijn veel te veel mensen die ons veel te veel dingen over henzelf willen laten weten. Zeg maar de lijders aan het Syndroom van Plasterk, de publiciteitsgeilen, de cameragekken.

Toen destijds linkse lieden op hun universitaire faculteiten opstandige geluiden lieten horen – we schrijven de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw – vroegen sommigen van hen, nadat een arbeidsconflict was ontstaan, om inzage in hun dossier. Elke personeelsdienst hield zoiets voor elke ambtenaar bij.

Voorin dit dossier ligt steeds een beginvel waarop wordt bijgehouden wat er allemaal successievelijk aan stukken aan het dossier werd toegevoegd. Het gebeurde in die dagen dat na lang zeuren iemand tenslotte wel inzage kreeg, om dan te ontdekken dat dit beginvel ontbrak. Zoiets sterkte je in het vermoeden dat er achter je rug om was gesnuffeld en dat er dingen in het dossier ontbraken.

Wat die artsen bezielt, is me een raadsel. “In een reactie zegt de landelijke huisartsenvereniging dat steeds meer instanties aan patiënten vragen een kopie van hun medisch dossier te regelen, waarmee patiënten in een kwetsbare positie terecht kunnen komen.” Dat zou zo kunnen zijn, het geeft de arts niet het recht inzage te weigeren of te saboteren. Je zou in zulke gevallen, net als destijds bij het universitair ambtelijk apparaat, de arts kunnen verdenken zijn dossiers niet goed bij te hebben houden.

Het verschil kan ook zijn dat de arts zijn patiënt in bescherming wil nemen door hem te waarschuwen voor het overhandigen van dat dossier aan derden. Daarmee zou er een grondig verschil zijn tussen ambtelijke en medische terughoudendheid. Die ambtenarenbeambten aan de universiteit waren meestal rechts en wisten wellicht meer over collegae docenten en onderzoekers dan was toegestaan. Hen ging het bepaald niet om bescherming van die collegae.

Wanneer u dit blog waardeert, verspreid het via uw facebook, hyves, twitter of andere social media!
14.2.14