Althans in alles in ons en in alles rondom ons. Weliswaar niet als Bhagwan, maar als Oshi – eerder toch de naam van een troetelbeest van een kleuter, dan van een vereerd Spiritueel Leider van volwassenen.
Dat hij leeft, maak ik op uit interviews in een artikel in de Volkskrant [23.2.15]. Mijn verbazing over zijn nog steeds aanwezige volgelingen tekent mijn domheid. Natuurlijk zijn die er nog – weliswaar het rode tenue uitgetrokken uit schaamte voor de protserige leider, maar niettemin nog vol geloof. Eerder valse schaamte, dan schaamte.
Ene Chandra ‘corrigeert de beperkte waarneming’ van de jonge generatie sektariërs die Hem niet echt hebben meegemaakt. “Oshi is er altijd. Overal. Ook in jou. Ook in deze roos, hier op tafel.” Toen Hij 25 jaar geleden ‘uit zijn lichaam ging’ voelde dat voor sekteleden ‘als een explosie van energie’.
De Bhagwan bestond uit kleffe petits bourgeois, veelal met teveel geld en een tikkeltje bang voor het eigen lichaam, op zoek naar een alibi om wat rond te neuken en precies te doen waar hun ouders geen zin in hadden. De tweede en derde generatie zijn dus nog steeds kinderen van kleffe petits bourgeois, met dit verschil dat hun ouders hetzelfde willen als zij.
Wat is het, waarnaar zij streven? ‘Een egoloze ziel, vrij van pijnen, demonen en boosheden uit het verleden’. Geschiedenis bestaat niet, ook niet de eigen biografie. Je neemt een nieuwe naam aan en je bent helemaal nieuw. Jaloezie en hechting – allemaal onzin van vroeger. Vrije seks en vooral doen alsof je ‘vrij’ bent – dankzij ‘trainingen in seksualiteit’.
De pijnlijke paradox van dit typisch postmoderne verschijnsel – de kop van de tweetrapsraket, die het stuwende eerste hippie-deel pas sektarische vorm gaf – is dit: Juist ‘egoloosheid’ (beter: karakterloosheid) is de perfecte motor van een vol narcisme.
De narcist is degene die de illusie hoog houdt dat hij tegelijk ‘niets’ is en alles. Dweperig nederig en megalomaan tegelijk – ook straal egocentrisch en zelfingenomen, dit rondom het lege ‘egoloze’ middelpunt.
Waarom niet een beeld tonen van zo iemand – Oshi zelve. Let op de designzetel, het ene been koket over het andere geslagen, de sandaal (wel het allergodsgruwelijkste schoeisel) ‘vrij’ uitgedaan, vanzelfsprekend om dat ene been niet meditatief te belasten. Het toonbeeld van gestileerde, narcistische uiterlijkheid:
Dit soort lieden leven van de uterlijke Pantzers die hun pseudo-ego vormen. Verzonnen ritueeltjes, uniformen, bepaalde soorten welhaast heilig en zeker ‘zeer gezond voedsel’ – en meer van dergelijke uiterlijkheden die hun innerlijke jelly bijeenhouden.
Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen
Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com
Sierksma's Sores 