BHAGWAN LEEFT

Althans in alles in ons en in alles rondom ons. Weliswaar niet als Bhagwan, maar als Oshi – eerder toch de naam van een troetelbeest van een kleuter, dan van een vereerd Spiritueel Leider van volwassenen.

Dat hij leeft, maak ik op uit interviews in een artikel in de Volkskrant [23.2.15]. Mijn verbazing over zijn nog steeds aanwezige volgelingen tekent mijn domheid. Natuurlijk zijn die er nog – weliswaar het rode tenue uitgetrokken uit schaamte voor de protserige leider, maar niettemin nog vol geloof. Eerder valse schaamte, dan schaamte.

Ene Chandra ‘corrigeert de beperkte waarneming’ van de jonge generatie sektariërs die Hem niet echt hebben meegemaakt. “Oshi is er altijd. Overal. Ook in jou. Ook in deze roos, hier op tafel.” Toen Hij 25 jaar geleden ‘uit zijn lichaam ging’ voelde dat voor sekteleden ‘als een explosie van energie’.

De Bhagwan bestond uit kleffe petits bourgeois, veelal met teveel geld en een tikkeltje bang voor het eigen lichaam, op zoek naar een alibi om wat rond te neuken en precies te doen waar hun ouders geen zin in hadden. De tweede en derde generatie zijn dus nog steeds kinderen van kleffe petits bourgeois, met dit verschil dat hun ouders hetzelfde willen als zij.

Wat is het, waarnaar zij streven? ‘Een egoloze ziel, vrij van pijnen, demonen en boosheden uit het verleden’. Geschiedenis bestaat niet, ook niet de eigen biografie. Je neemt een nieuwe naam aan en je bent helemaal nieuw. Jaloezie en hechting – allemaal onzin van vroeger. Vrije seks en vooral doen alsof je ‘vrij’ bent – dankzij ‘trainingen in seksualiteit’.

De pijnlijke paradox van dit typisch postmoderne verschijnsel – de kop van de tweetrapsraket, die het stuwende eerste hippie-deel pas sektarische vorm gaf – is dit: Juist ‘egoloosheid’ (beter: karakterloosheid) is de perfecte motor van een vol narcisme.

De narcist is degene die de illusie hoog houdt dat hij tegelijk ‘niets’ is en alles. Dweperig nederig en megalomaan tegelijk – ook straal egocentrisch en zelfingenomen, dit rondom het lege ‘egoloze’ middelpunt.

Waarom niet een beeld tonen van zo iemand – Oshi zelve. Let op de designzetel, het ene been koket over het andere geslagen, de sandaal (wel het allergodsgruwelijkste schoeisel) ‘vrij’ uitgedaan, vanzelfsprekend om dat ene been niet meditatief te belasten. Het toonbeeld van gestileerde, narcistische uiterlijkheid:

Dit soort lieden leven van de uterlijke Pantzers die hun pseudo-ego vormen. Verzonnen ritueeltjes, uniformen, bepaalde soorten welhaast heilig en zeker ‘zeer gezond voedsel’ – en meer van dergelijke uiterlijkheden die hun innerlijke jelly bijeenhouden.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

DE POEZENKLOK: EEN LENTEOVERWEGING

De wetenschap staat voor niks. Ze weet niet alles, maar wat ze eenmaal weet, daar staat ze voor – tot ook deze kennis weer wordt genuanceerd of zelfs verworpen.

Geen waarheid in pacht – dat hebben alleen sektariërs van politieke of religieuze snit. Wetenschap schift het hoogst waarschijnlijke van het vrijwel onmogelijke. Vandaar de aversie van sektariërs tegen wetenschappelijk onderzoek.

Nu.nl levert weer eens een fraaie vondst op. “Eén van de oudste gemeenschappelijke voorouders van honden en katten leefde waarschijnlijk in de bomen, zo blijkt uit de vondst van nieuwe fossielen in België.”

Van zulke kennis word ik gelukkig. In mijn stoutste dromen zie ik onze poezen de hoge kamerlinde of zelfs nog hoger sferen opzoeken – terug naar de bronnen. Ad fontes!

Zelf wilde ik vroeger ethologie studeren, een tak van de biologie die zich bezighoudt met diergedrag. Omdat ik ten slotte voor filosofie koos, moet ik het nu doen met amateuristisch onderzoek.

Zo dokterde ik een test uit om na te gaan of De Poezenklok op een onzingedachte is gebaseerd of tot de grote waarschijnlijkheden mag worden gerekend. Onze poezen variëren hun zit- of ligplekken – althans volgens mijn voorzichtige observatie – naar de jaargetijden. Steeds gebaseerd op hun feilloos ‘weten’ dan wel aanvoelen van de juiste warmtegraad.

’s Winters, wanneer ik ze heb vrijgelaten uit hun diverse nachtverblijven en daarna heb gevoederd, smeren ze hem direct naar boven, naar het bed waarin mijn vrouw nog uren na mijn opstaan ligt te slapen. Vaak tot onder de dekens.

Overdag kiezen ze, afhankelijk van het jaargetijde, bepaalde plekjes op de vensterbanken, op zich weer afhankelijk van het wel of niet aanstaan van de verwarming en de hoek van inval van de zon. ’s Zomers zie je ze zich in de tuin langzaam verplaatsen van zonneplek naar zonneplek of, wanneer het juist te warm wordt, van schaduwzone naar schaduwzone.

Ik claim louter op grond van de ligplekken van onze vier poezen en katers de maand precies te kunnen schatten. Daartoe het volgende experiment: In een donkere kamer – die me ervoor behoedt het weer van de dag op wat ik zie te projecteren – mag ik steeds abstracte plattegronden van het huis bekijken met daarop silhouetten van de schatten. Gewoon honderd keer – en dan steeds bepalen welke maand het is en het liefst ook het tijdstip van de dag.

Wie weet!

Waardeert u dit blog, verspreidt het via uw twitter, facebook of andere social media!
30.3.14

VEGANISME FREAKS

Vroeger was er een vrij duidelijk verschil tussen een sensatiekrant en een kwaliteitskrant. Behalve de kwaliteit van de verslaggeving was het kenmerk van de kwaliteitskrant juist het ontbreken van die sensatie.

Tegenwoordig sla je de Volkskrant op en je krijgt anderhalve pagina met gewauwel van een vrouw die haar zoontje verprutst, over rauw c.q. rauwer opvoeden. Nog niet zo lang geleden was deze mevrouw Kenter samen met haar zoon een gewone gekke patiënt geweest waar artsen het beste mee voor hadden. Nu biedt de krant haar gekte een platform, zoals dit niet zo lang geleden gebeurde met geschifte vrouwen die tegen inenting waren omdat de overheid daarmee iets voorhad.

Mevrouw Kenter: “Ziektes zoals kanker en hart- en vaatziekten – die worden allemaal veroorzaakt door slecht eten… Je kunt door je voeding te veranderen ook kanker overwinnen.” Het zijn pertinente kwakzalversonwaarheden die de ‘kwaliteitskrant’ onweersproken weergeeft.

Net zoals Rudolf Steiner destijds bij hoog en bij laag beweerde dat zijn sekte geen sekte was – hij liet dit, geschift genoeg, in de statuten vastleggen – zo beweert op de resterende halve pagina veganiste Helen Beliën dat zij “af wil van het sektarische geitenwollensokkenimago.”

Dames, wie samen met anderen een gekke voedselregel verzint en er per zwaar abuis allerlei gezondheidseffecten aan toeschrijft is sektarisch. Heeft met ‘imago’ niks te maken. Sektariërs zijn steeds licht of zelfs zwaar paranoïde, tegelijk heel ‘nederig’ en griezelig megalomaan. De dociliteit van Kenters zoontje Tom is hiervoor exemplarisch.

Een georganiseerde sekte, maar ook een sektarische beweging rondom bijvoorbeeld een eetguru, is als de dood voor kritiek van binnen uit, of zelfs voor slechts interne discussie, maar ook allergisch voor kritiek van buitenaf die in hun ogen slechts de eigen ‘waarheid’bevestigt.

Dit is dus een zinloos stukje.

 

19.12/2012