DE WAARHEID VAN JEAN-MARIE LE PEN

Het prettige van een echt-rechtse man is dat je hem kunt geloven.

Wanneer Jean-Marie Le Pen verontwaardigd tegen de Volkskrantinterviewer zegt: ”Waarom zegt u dat ik een provocateur ben?”, treft hij de roos.

Immers, wanneer Le Pen zegt dat de gaskamers slechts een detail zijn geweest, dan meent hij dit. Wanneer hij zegt dat Frankrijk slechts Frankrijk is, als het in meerderheid Europees, christelijk en blank is, dan meent hij dit. Voor hem was de belangrijkste dode uit de oorlog zijn vader.

Geen spoortje van provocatie. Niet voor niets bekent hij grif nog nooit van Baudet te hebben gehoord. Ook dat is de waarheid. En de waarheid is dat Le Pen nooit provoceert, maar gewoon eerlijk zegt wat hij allemaal voor verschrikkelijks bedenkt.

Baudet daarentegen is een provocateur pur sang, zo’n Boris Johnsonnetje die het gewoon lekker rellerig vindt om iets extreems te zeggen. Achteraf kun je dan naar ‘de context’ verwijzen, waaruit vanzelfsprekend alles is gerukt. De wereld als spelletje voor debaters van de juiste faculteiten.

Geef mij dan Le Pen maar.

Sierksma 28.2.18

CORBYN, REFERENDUM, KAPITALISME, BREXIT

Nergens zo’n hekel aan, als aan van die sociologen die hyper algemene uitspraken doen, zonder dat er onderzoek aan te pas komt. Door boven een mening in de krant te zetten ‘Socioloog verbonden aan de Peking University’ wordt het verhaaltje van Eric Hendriks niet minder… een mening. [VK 27.2.18]

Kijk, zegt hij: Kijk naar China. Typisch autoritaire staat, waar de burger er buiten wordt gehouden, buiten de beslismacht. Die afstand tussen burger en politiek maakt die burger dom. Conclusie: Het referendum is fantastisch, en de ‘Domme’ burger blijkt competent.

Het staat er echt. Waarmee Eric Hendriks aantoont wel de domste van alle domme burgers te zijn.

Indien er geen adequaat functionerende parlementaire democratie in een land bestaat, betekent dit dat burgers hun standpunten niet kunnen laten vertegenwoordigen door democratische partijen. Maar zo’n parlementaire democratie zorgt er niet voor dat er minder ‘domme burgers’ rondlopen.

Het aantal, politiek gesproken, ‘domme burgers’ heeft direct te maken met de invloed van zogeheten sociale media, de stand van het algemeen onderwijs en een reeks culturele factoren die samenkomen in de kwaliteit van de opvoeding.

Nu Corbyn en de Brexit. Mij lijkt het Brexit-referendum bij uitstek geschikt om het jammerlijk misverstand uit de wereld te helpen, dat dankzij een dergelijke ja/nee stemming door gans het volk, dit volk dichter bij de politiek is komen te staan. Zelden een groter aantal domme burgers gezien, die zich lieten voorliegen over ongeveer alles en nog wat. En die dit vervolgens, dom genoeg, wisten te vertalen in een simpel ‘Ja’ of een ‘Nee’.

Nu was en is de zogeheten socialist Corbyn van Labour vóór uittreding van Groot Brittannië uit Europa. Hij zag en ziet in de EG een samenzwering van het Grootkapitaal tegen de arbeidersklasse. Nu zal dat laatste best waar zijn, maar – helaas voor Corbyn en de antikapitalisten – heeft het het Kapitaal de grote wereldslag al lang gewonnen. Vroeger had ik dezelfde mening als Corbyn, maar ik heb wel mijn kranten en de boeken en de werkelijkheid een beetje bijgehouden…

Voor de sociaaldemocratie is het is zaak geworden, om – alweer helaas – op voorwaarden van dat Kapitaal de strijd met het kapitaal aan te binden: rechten en levensvoorwaarden van de minder bedeelden te verdedigen. En, niet te vergeten, binnen Europa Duitsland definitief aan alle andere Europese landen te binden.

Probleem voor de Brexiteers was en is dat Groot Brittannië te klein is wanneer het in Europa huist. Dat het nog kleiner is, wanneer het zijn onderkomen in de wereldeconomie zoekt, vergeten ze even. Zozeer zelf, dat de domste burger nog slimmer is dan de domste Brexit-politicus, die niet eens onderzoek liet doen naar de feitelijke gevolgen van een Brexit voor de Engelse economie, maar wel de domme Engelse burgers vertelde dat zo’n onderzoek was gedaan. Liegen heet dit – en dom liegen ook nog eens.

Mij lijkt de enige – voor zowel Europa als voor Groot Brittannië – acceptabele uitkomst van deze Brexit farce deze: Engeland blijft in de EG, maar wordt nu eindelijk eens geheel lid, zoals elke ander EG lid. Geen mitsen en maren, en geen speciale voorwaarden. En, Bitte, een tikkeltje minder grote muil. Het Engelse Imperium bestaat al een have eeuw niet meer…

Sierksma 27.2.18

TURKS BLUT, TURKSE BODEN

Een vraag waarop ik nog steeds geen antwoord heb is of de verleiding van Blut und Boden vooral mensen pakt die het minder goed hebben in hun leven, of ook de sociaal beter gesitueerden, zij het met een defect in hun bovenkamer.

Het zou kunnen dat die beter gesitueerden de zaak oplichten, best weten dat er geen samenhang bestaat tussen ras, etniciteit, geboortegrond en speciale eigenschappen van mensen. Dat ze die Blut und Boden onzin misbruiken om met deze verleiding die anderen, de minder geslaagde mensen te misleiden.

Je kunt, ondanks de onzin die ze af en toe uitkramen, Kuzu en consorten van DENK toch niet aanwrijven, dat ze echt geloven dat een Turk zijn iets heel bijzonders is, en dat Erdogan de meest bijzondere Turk is. Welllicht worden ze er gewoon voor betaald om dat te zeggen. Trouwens, dat dubbele pasoort dient ook afgeschaft te worden.

Dat nu in het door het Turkse bewind gefinancierde vod SABAH vijf Nederlanders worden beticht van volks- en landverraad, omdat ze bevestigen dat er door het Turkse Kalifaat begin vorige eeuw een genocide op Armeniërs is gepleegd, is van de zotte. Met recht verheft Kamervoorzitter Arib haar stem tegen dit vullis.

Mijn vraag is, wat je moet doen met die politici van DENK. Geen goed antwoord; hen gratis een cursus nadenken aanbieden lijkt weinig zin te hebben. Wel kom ik weer terug bij mijn voorstel een weeffout – en een grondige fout – in ons wetstelsel te herzien: de malle idee dat een parlementariër is verkozen om ‘zonder last of ruggespraak’ zijn stem uit te brengen.

Dat levert de mogelijkheid aan mensen, die op een politiek programma van een partij in de Tweede Kamer zijn verkozen, uit de fractie te treden en op eigen houtje verder te gaan. Kortom: Kuzu en de zijnen uit de PVDA. Dat is pas verraad, verraad aan een partijprogramma.

Het is een juridische fictie dat er individuen in de Tweede Kamer zitten, en geen partijleden die gebonden zijn aan het programma waarop ze zijn verkozen. Alsof ik eerst koffie met iemand moet drinken om hem te peilen om dan pas op hem of haar te stemmen… Dit levert ook nog eens het gevaar van clientelisme op, nota bene het tegendeel van dat ‘zonder last of ruggespraak’.

Sierksma 26.2.18

IJSHOCKEY DUITSLAND RUSLAND

William James, de Amerikaanse psycholoog en filosoof die ruim een eeuw geleden schreef, bedacht de mooie uitdrukking: Moral equivalents of war – Morele substituten voor oorlogsvoering. In plaats van elkaar de kop in te slaan, ga je aan het schaakbord zitten, of je speelt een potje voetbal.

Daaraan dacht ik toen ik op het ontijdige moment van half vijf ’s ochtends opstond – jawel: 04.30 uur op de digitale 24-uurs wekker. De ijshockey-finale tussen Rusland en Duitsland stond op het programma om 05.10 uur, maar de inwendige mens wil ook wat en er moest zelf een oefening of wat aan te pas komen om deze oude man op de been te helpen.

Maar daarvoor kreeg je dan ook wat. Zonder meer de beste wedstrijd die ik in mijn leven zag. En in Amerika keek ik twee jaar lang mijn ogen uit. Maar dit was van een woeste golfslag, machtig mooi. En welhaast geen enkel teken van echte oorlog – nauwelijks een overtreding.

Het mooie van deze match was dat Rusland zich geen Rusland mocht noemen, maar slechts ‘Russen, sportend onder de neutrale Olympische vlag’. Had weer te maken met drugsgebruik, dit ter zijde. En de Duitsers zijn tegenwoordig wel het minst nationalistische landje in Europa, mooi meegenomen dus. Al probeert de AfD daar natuurlijk wat aan te veranderen.

Waar je echter kotsmisselijk van wordt, is het nationalisme op het thuisfront: de hysterische reporters en mensen in de studio, die bijkans geil worden wanneer “Nederland alweer een medaille heeft gewonnen.” Hoe kan Nederland nu een medaille winnen, wanneer er één schaatser een race wint? Idem: Hoe kan ik “trots zijn op Holland” wanneer hijzelf op de bank naar de tv lig te loeren?

Toch vrees ik dat dit allemaal valt onder James’ oorlogssubstituten. Misschien vraagt het om veel andersoortige beschaving om het zonder die kleine nationalistische oorlogjes in onze bovenkamer te kunnen stellen.

De echte sportieve oorlog wordt trouwens gevoerd op reclamegebied. Wie naar Eurosport kijkt, wordt bijkans doodgegooid door die advertenties. Op het bloedige af, op het randje van een substituut. Dat ik om 04.30 uur moest opstaan, heeft ook te maken met die reclame. Die wedstrijd wordt live gespeeld op een tijdstip waarop het grote consumentisme in The States wakker voor de buis zit.

Jammer voor de Europeanen. Jammer ook voor de Amerikanen, en dus voor de reclamejongens, dat de Yanks al eerder door de Russen van het ijs werden weggespeeld.

Sierksma 25.2.8

POSITIEVE EMOTIE

Niet alleen klotsen de emoties heden ten dage gul tegen de kadewand, steeds vaker worden echte deskundigen in de media losgelaten om ons te vertellen dat dit goed voor ons is – en voor ‘ons volk’. Ik citeer:

Voor de invulling van onze mentale utopie betekent ‘meer positieve emotie’ een samenleving met nog meer trots, vrolijkheid, bewondering, tevredenheid, dankbaarheid en liefde. [VK 24.2.18]

Waar de journalist van de Volkskrant nog enige ironie weet op te brengen, is het de geciteerde deskundigen te doen om een bloedserieuze emotie-strategie. “Gezond presteren is iets wat we kunnen leren.” [Carol Dweck van Stanford] En tenslotte gaat het in de kapitalistische samenleving om presteren.

Het lijkt te gaan om een verwetenschappelijking van wat er dagelijks op de TV en in de media te zien en te horen valt: het publiekelijk uit je dak gaan; het schreeuwen over de enorme prestaties van sporters die er op het ijs niet alleen voor staan, maar namens ons hele volk. “Nederland heeft alweer een gouden medaille gewonnen!!!”

Ook het publiekelijk weer opwarmen van grote ‘positieve ’gevoelens die onmiskenbaar privé zijn, is aan de orde van de dag. Alle emoties zijn nu eenmaal per se privé; het openlijk delen ervan is een opgefokte illusie van deze postmoderniteit. En daarop wordt nu het stempel van goedkeuring van de Nederlandse Bond van Huisvrouwen gezet – te weten de universiteiten.

“Natuurlijk, pijnlijke geschiedenis moet worden verwerkt” aldus Arie Elshout in dezelfde krant. Hoe zo ‘natuurlijk’? Pijnlijke geschiedenis dient niet genegeerd, maar geregistreerd te worden. Verwerkt of niet is die pijnlijkheid vanzelfsprekend al in een verleden. Nu nog Armeniërs op de TV zien huilen om de genocide van een eeuw geleden is belachelijk. Die genocide ontkennen, zoals de dader-Turken onder leiding van Führer Erdogan is echter een godgeklaagd schandaal. Maar niemand kan met droge ogen beweren dat hij er anno 2018 zelf nog het slachtoffer van is.

Wanneer de chef van Arie Elshout over het in de Tweede Kamer weer aan de orde stellen van die genocide zegt: “Kunnen we een keer beginnen aan de 21e eeuw?”, is dat voor een journalist een schandalige uitspraak. Die genocide blijft altijd deel van onze geschiedenis. Alleen heeft er nu niemand meer schuld aan, kan niemand er nu nog onder lijden – tenzij de postmoderne krokodillentranen er weer aan te pas komen.

Journalisten moeten helder schrijven. Helaas vermengen ook zij hun private emoties steeds vaker met hun nieuwsgaring.

Sierksma 24.2.18

VRIJHANDEL VOOR ALLE DRUGS – INCLUSIEF NICOTINE

Het verbieden van het kweken van planten die drugs opleveren, zorgt voor internationale criminaliteit. De drooglegging (alcohol) in de puriteinse VS leverde het bewijs.

De enige manier om van grote criminaliteit af te komen, is het volledig vrijgeven van de productie van en de handel in cocaïne, heroïne, nicotine en wat dies meer zij. Einde criminaliteit; einde narco-staten.

Dit voorstel betekent niet dat je niet extra verslavende sigaretten kunt verbieden. Integendeel. Ook dient de staat controle uit te oefenen om drugs die op de markt komen aan kwaliteitsonderzoek te onderwerpen.

Verder lijkt me de werkelijke staatsbemoeienis inzake drugsverslaving te liggen in een grondige herziening van het onderwijspakket en van de onderwijsmethoden.

Het aanpakken van armoede in een zogeheten ‘onderlaag’ van de bevolking is vanzelfsprekend de meest effectieve vorm van drugsverslavingsbestrijding.

Wellicht het programma voor een werkelijk sociaaldemocratische partij?

Sierksma 23.2.18

VERTROUWEN IN RECHTSSTAAT EN RECHTSPRAAK

Al langer wordt er, links en rechts, gemorreld aan het vertrouwen in de Nederlandse rechtsstaat. Niet alleen door kwaadwillende burgers en politici, ook door de overheid zelf.

Tot die kwaadwillende politici behoren Wilders en Baudet. De eerste heeft het in zijn eentje geflikt om de rechterlijke macht te politiseren.

Door rechters politieke vooringenomenheid te verwijten, eenvoudig omdat ze als burger ook een politieke voorkeur hebben, doet Wilders het voorkomen alsof de rechters niet – juist tijdens hun ambtsuitoefening – afstand nemen van de eigen voorkeuren.

Dat is nu precies hun vak: sine ira et studio, zonder toorn en vooringenomenheid anderen op hun daden en motieven te beoordelen. Alles wijst erop dat de institutie van ons juridisch onderricht, de selectie van de rechters en de onderlinge controle prima werkt. Veel en veel beter, dan in een land als Hongarije, waarin dezelfde Wilders een soort heilstaat ontwaart.

Samen met Baudet en andere mensen zonder enig peil ondergraaft Wilders onze rechtsstaat eveneens door het eindeloos hameren op het volksrecht op referenda. Daarmee suggereren deze lieden dat het hier te lande met de democratische representatie van de volksverlangens slecht gesteld is. Immers, elk pleidooi voor een referendum impliceert wantrouwen tegen ‘de politiek’. Het was altijd ook de schande van een partij als DD66.

Zeer kwalijk is de ondermijning van het vertrouwen in ons rechtssysteem door de nalatigheid van de staat zelf – inzake de bezetting van de rechterlijke macht. Permanent overwerkt; voortdurend aangemaand om vooral ‘efficiency’ na te streven; aangemoedigd tot ‘snelle oplossingen’, precies daar waar een weloverwogen oordeel wordt gevraagd: ziedaar het leed dat de rechters in dit land al tijden slaat. Met als gevolg dat het vertrouwen in hen zou kunnen afnemen.

Daar komt nog klein vuil bij. Alhoewel – eigenlijk is dit ook niet onbelangrijk. S. Dekker, De Minister voor Rechtsbescherming [geen idee dat zoiets bestond], bepleit gedwongen aanwezigheid van de aangeklaagde wanneer ‘slachtoffers’ in de zaal hun zegje mogen doen. Die slachtoffers – toch vaak een soort nabestaanden – krijgen ook iets te zeggen, voordat iemand uit de TBDS op verlof mag. [VK 22.2]

Dit alleen al zou het vertrouwen in de rechtspraak kunnen mollen. Wat hebben die ‘emoties’ in de zaal met rechtspreken van doen? Hoeveel kans bestaat er, dat juist door die geëmotioneerde toespraken van slachtoffers een rechter wel in toorn vervalt of zijn vooroordeel opeens laat meespreken? Lijkt me geen leuk idee voor de aangeklaagde.

Die aanwezigheid en het spreekrecht van slachtoffers staat op één lijn met de referenda: ‘gewone mensen’ mogen best wat te zeggen hebben… Ook als ze nergens verstand van hebben; of er gewoon in slagen anderen met een andere mening te overschreeuwen. Als er ergens nepnieuws een rol speelt, dan wel bij het referendum. Als er ergens blikvernauwing optreedt, dan wel bij slachtoffers die oog in oog staan met een vermoedelijke dader.

Sierksma, 22.2.18

USA – FAILED NATION

Malle Trumpie doet tegenwoordig dagelijks een poging om de propaganda van de wapenlobby te bevestigen: het is niet het wapen dat dood, maar de vinger die de trekker overhaalt, c.q. de man die deze vinger doet trekken.

En wanneer je tegelijk op meer dan één slachtoffer tegelijk schiet, dan ben je gek. Gewoon eentje per keer tekent de gezonde all American girl of man. Dat iemand van buiten The States precies dit standpunt voor volstrekt geschift houdt, is dan voor de doorgewinterde wapenbezitter in Amerika een teken van diens waanzin. Die Europeanen toch, geen idee van hoe slecht veel mensen zijn…

Mij lijkt het een redelijk stadpunt om een heel land voor gestoord te houden, waarin ene Trump tot president wordt verkozen, vervolgens de geschifte clown uithangt die doet of hij directeur van het circus is, waarna alle medewerkers van het circus hem een Groot President of een Groot Directeur noemen.

Ook geschift is het land, wanneer het hele circuspubliek alleen maar ‘nee ’kan zeggen tegen die president en zijn medewerkers en niet meer kan discussiëren. Het schisma tussen Republikeinen en Democraten heeft iets van politieke schizofrenie; het is infantiel – en het is onderdeel van een geheel verziekt kiesstelsel en een doorgedraaid federalisme.

Amerika is zeker geen failed state; een failed nation is het wel. Het ideaal van de melting pot van etnische groepen, nationaliteiten en rassen is een ideaal gebleven. Nergens zoveel racisme; nergens zulke haatdragende mensen die alles wat on-Amerikaans is stuk willen maken. America, Love It or Leave It! Dat stond op de bumperstickers tijdens de Vietnamoorlog, toen ik daar twee jaar woonde.

In Amerika zijn er bevrijde gebieden: samen vormen ze Academia. Een eilandenrijk van universiteiten waar in elk geval een poging wordt gedaan na te denken en tussen onzin en redelijkheid te schiften. Verder lijkt Amerika één grote periferie, zoals die in Frankrijk rondom alle grote metropolen cirkelt. Vergeven van nationalisme, vreemdelingenhaat, een veelal bedompt chistendom en gewoon grenzeloze domheid.

Zo althans zie ik dat – en Amerika probeert me dagelijks van mijn gelijk te overtuigen.

Sierksma 21.2.18

SEKS, SEKTE EN MACHT

Dat sinds de #MeToo explosie sektarische seks weer op de journalistieke agenda zou komen, wist ik direct. In de jaren 70 besteedde ik nogal wat tijd om het wel en wee van zogeheten communes te volgen, u weet wel: hippies. Later bestudeerde ik de Steiner-club der antroposofen; zo’n vereniging die in haar statuten ontkent een sekte te zijn en daarmee extra sektarisch is.

In alle vormen van sektarisme speelt seksualiteit, en dus seks een rol. In een of andere vorm is puritanisme de primaire voedingsbodem. Mannen en vrouwen uit benepen milieus ontsnappen richting beschermde seksuele vrijheid.

Het gaat om wat Erich Fromm destijds haarfijn omschreef als ‘angst voor de vrijheid’: de qua karakter puriteinse jongens en meisjes c.q. jonge vrouwen en jonge mannen willen van hun bekrompenheid af, en persen zich vervolgens in een keurslijf van sektarisch omschreven, en dus ‘goedgekeurde’, veelal losbandige seks. Alles ‘mag’ opeens, mits het gecodeerd wordt als ‘genezing’, ‘vrijheid in gebondenheid’, The Path.

Communes en sekten hebben gemeen, dat er steeds één of enkele van de top dog mannetjes hun morele terreur kunnen uitoefenen over de rest van de mannen, waardoor ze verleidelijk worden voor de vrouwen – die de andere mannen moeten ‘opgeven’.

Vervelend voor de vrouwen is dat ze slechts tijdelijk de rol van seksuele oogappel van de He-Man mogen vervullen, die vervolgens op hen raakt uitgekeken en dan nieuwe oogappels vindt. Het zijn de verworpenen, de opeens afgewezen vrouwen, die meestal achteraf in opstand komen en wellicht zelfs uit de kast.

Zo nu weer vrouwen die jarenlang zijn geneukt door hun boeddhistische ‘leidsmannen’. Achteraf zijn ze een tijd lang ‘bang voor de zwarte magie’, gezwicht voor ‘het geestelijke overwicht’ et cetera. En zowel in de berichten van de klaagsters, als in de toon van de verslaggevers komt voortdurend de term macht voor.

Zielige vrouwen, met emotionele kwetsuren als gevolg van scheidingen et cetera, geven zich over aan boeddhistische heren en hun rituelen. Later heet het opeens, dat ze voor de macht zijn gezwicht en niet meer onder die macht uit durfden te komen. Andere vrouwen, die nog steeds het genot van des meesters pik genieten, zeggen tegen critici: mijn soort boeddhisme “is niet voor iedereen te bevatten; vrouwen hebben echt een keus”.

Ik denk dat deze tegenstem gelijk heeft. Machtsuitoefening is altijd een zaak van reciprociteit geweest: Degenen over wie macht wordt uitgeoefend ‘willen’ dit, of laten het gebeuren. Pas wanneer geweld wordt ingezet om ‘afvalligen’ in het gareel te krijgen – wat in sekten zeker ook voorkomt – wordt deze wederkerigheid opgeheven. Daar is inderdaad iets mis. Meestal is dit niet het geval.

Maar om nu elke mallotige boeddhistische ‘geestelijke leider’ die met zijn ‘zwarte magie’ van de ‘geheime praktijk’ van zijn pik vrouwen geneest die door hun westerse mannen zijn verlaten, te gaan vergelijken met Harvey Weinstein, is van de zotte. [VK 20.2.18]

Alleen al de 1001 soorten boeddhistische sprookjes-sekten die er zijn, zou toch elke weldenkende man of vrouw aan het denken moeten zetten. Elk van die malle clubjes beweert ‘Het Pad’ te kennen en te bewandelen. Een tegenspraak op zijn minst – een pragmatische paradox zeer waarschijnlijk.

Sierksma 20.2.18

COMMERCIEEL COMPLOT

Het wordt almaar ingewikkelder. Voor wie geen complotdenker is; voor wie de hele notie van ‘complot-denken’ al absurd is, omdat het geen denken betreft, maar een fantasievol wensen, blijkt de wereld van de complotdenkers nog ingewikkelder in elkaar te steken dan je kon vermoeden. Ik durf zelfs te schrijven: alsof ze het erom doen, alsof er een complot achter zit!

Dat er lieden zijn die ‘De Joden’ achter alle ellende in deze wereld vermoeden, herinner ik me goed uit mijn geschiedenisstudie. Ook is er de versie van ‘Het Groot Kapitaal’ waarvan de hand eindeloos ver heet reiken. En gaat u zo maar door.

Het kostte me een tijdje voor ik begon in te zien dat mensen die geloven dat ‘De Staat’ een spionerende chip inbrengt bij niets vermoedende meisjes die tegen baarmoederkanker worden ingeënt, dit ook echt geloven. Want om geloof gaat het natuurlijk. En die mensen bestaan echt.

Nu moet ik er dan alweer aan geloven: aan een nieuw inzicht waarvan ik niet eens weet of het wel een inzicht is. Ene Frans Heslinga werd door de Volkskrant geïnterviewd. Die man is in big business gegaan inzake complotten. Organiseert meetings, schrijft boeken en folders – en het brengt goed geld op. Je zou zeggen: Handige donder, die de zotternij in deze wereld exploiteert.

Dus neem ik in eerste instantie aan, dat alles wat hij in het interview te berde brengt voor de Bühne is. Zo zegt hij onder meer het volgende over en ‘multidimensioneel persoon’ die hij voor zijn zaken heeft gecontracteerd:

Ze bleef vijftien minuten doodstil bij de voorbespreking. Dan weet je: Oh, ze is nu even uit haar lichaam getreden. , haal ik intussen koffie.

Inderdaad, cabarettekst van de bovenste plank. Dan lees je verder, en het begint te dagen dat Malle Frans Heslinga inderdaad zelf gelooft in alle onzin die hij debiteert of die hij bij anderen exploiteert. Dan weer twijfel ik; kan toch niet waar zijn: Ufo’s; de aarde die ‘aantoonbaar’plat is; Enstein is een Grote Schurk…; wellicht dat iemand in één zo’n stukje zotternij kan geloven, maar in alle zotternij tegelijk?

Dan besef ik de opzet: Heslinga zit samen met interviewster Margriet Oostveen in een complot; zij gaat natuurlijk ook dik geld verdienen aan die meetings, en haar interview, hoe sceptisch af en toe geschreven, is niets anders dan wat vrije reclame voor hun oplichterij.

Twee confidence tricksters, dat zijn het.

Sierksma 19.2.18