In een gewoon land zou het niet kunnen. Maar Nederland is geen gewoon land meer. Althans al een tijdje niet.
Volgens Martin Bosma kiest burgemeester Van der Laan, door deel te nemen aan een demonstratie tegen discriminatie, “voor de radicale islam en de Israëlvernietigers.”
Je zou zeggen, die Bosma is geschift. Dat is maar de vraag. Wel wil ik zeggen: Halbstark en semi-intellectueel. Een geestelijke bagage in de bovenkamer, wellicht. Wel eentje, waarmee hij niks weet aan te vangen.
Toch is in dit land Bosma de tweede ondervoorzitter van de Tweede Kamer en maakt deel uit van het Presidium, het dagelijks bestuur van de Kamer. Tevens is hij voorzitter van de IPC, de Interparlementaire Commissie, van de Nederlandse Taalunie.
Veel mensen die politicologie studeerden, zoals Bosma, eindigden vroeger voortijdig in de journalistiek. De redactie van Vrij Nederland werd destijds door zulke niet-afgestudeerde politicologen bevolkt. In hun geval dacht je dan: Te slim voor die studie. In het geval Bosma kun je denken: Een studie, dom genoeg voor de man…
In elk geval werd hij er journalist mee. Hij werkte onder andere voor De Zaanlander, CNN Business News, RTL New York, het NOS Journaal, Veronica NieuwsRadio en de Wereldomroep. Ook schreef hij, voor zover mijn internet klopt, twee hele boeken: het floddergeschift De schijn-élite van de valse munters (2010) en wat later iets waar ik nog niet van hoorde: het Werkboek empathie. Zou hij toch iets van af moeten weten…
Voor iemand met twee universitaire studies is dit geen grote oogst. En dan nog rot ook. Curieus is dat hij in Amerika, tijdens zijn studie aan de New School for Social Research, campagnemedewerker was voor ‘Clinton for President’ en ook nog eens bezig met de opvang van gettojeugd in Downeyside, Lower East Side, New York City.
Een linkse rakker, zou je zeggen. Maar ik zeg het niet. Wel vrees ik dat Bosma daar een politiek-intellectueel traumaatje opliep. Vast op zijn intellectuele vermogens aangesproken door een aantal hoogbegaafde, maar helaas linkse lieden van de New School. Daarna is er van liefde voor gettojeugd en voor sociaaldemocraten (wat Clinton natuurlijk was en is) weinig meer gebleken.
Misschien is dit dan toch een teken van intelligentie. Volgens Heertje – een langdurig sociaal-democraat en daarmee onverdacht – heeft de PvdA het verprutst door haar “domheid en arrogantie.” Daar zit iets in. Gelukkig beargumenteert Heertje zijn stelling [VK26.3.14]. Helaas slaat Martin Bosma slechts wartaal uit en geeft er geen blijk van, dat twee universitaire opleidingen hem een liefde voor argumentatie hadden kunnen bijbrengen.
Hij verkiest als leider iemand die hij ideologisch begeleidt en die deze begeleider bewondert. Wilders – de man door wiens witte pruik het grijs van de oude dag schemert, als van een mannetje dat op het strand nog eens bij meiden de blitz wil maken, maar daar slechts de risee wordt. Als een poppenspeler trekt Bosma aan die bleke haren.
Martin Bosma zal wel altijd de man blijven die het moet hebben van ‘rode’ en ‘grote neuzen, iemand die zo’n rood bolleke op de eigen neus zelf niet zou misstaan terwijl hij andere ketels verwijt dat ze zwart zien. Bosma is de intrigant in een aflevering van Asterix – zo iemand die al groen uitslaat wanneer hij in de buurt van koperpoets komt.
Mijn kop eraf, wanneer Bosma niet degene is geweest die de show met “Minder Marokkanen” verzon en regisseerde.
Waardeert u dit blog, stuur het door via twitter, Facebook of andere social media!
26.3.14
Tags: De Intrigant, Geert Wilders, Martin Bosma, Minder Marokkanen, New School, Politicologie, Poppenspeler, PVV, Trauma, Vrij Nederland